: سندیکای مؤسسه از نظر مالی و سیاست اعلام خواستها خودمختار و مستقل عمل می کند. سندیکاها بخشی از اتحادیۀ صنعتی شاخۀ خود هستند.
نقش اتحادیه هماهنگ کردن عمل سندیکاهای عضو، بویژه در مورد خواست افزایش دستمزد است. اتحادیه این وظیفه را در چارچوب «تعرض بهاری»، که بعدا از آن صحبت خواهیم کرد، انجام می دهد.
اتحادیۀ سندیکایی درصورت بروز مناقشۀ کاری با ارائۀ توصیه ها و کمکهای مالی از اعضای خود حمایت می کند. قدرت و توانایی مالی اتحادیه های سندیکایی نسبت به سندیکای مؤسسات اقتصادی نسبتا محدود است.
هریک از سندیکاها خود به تنهایی در مورد مبلغ سهمیۀ پرداختی به اتحادیۀ صنعتی تصمیم می گیرد.
با در نظر گرفتن مراتب فوق، چنین به نظر می رسد که تصمیمات مربوط به مدیریت کارکنان و شرایط کار در اکثر موارد (88.9%) با توافق مشترک اتخاذ می شود و به این ترتیب، موجب برقراری تفاهم پایدار در مؤسسه می شود.
مشاورۀ برابر هنچنین می تواند چارچوب گفتگوهای مقدماتی برای مذاکرات جمعی باشد. در چنین مواردی(38.4%)، مرز بین مشاوره و مذاکره چندان روشن نیست.
حتی در 24.5% از شرکتها دوشیوۀ فوق درهم ادغام شده اند، زیرا مذاکرات جمعی و مشاوره همزمان با یکدیگر انجام می شود:
در بخش صنایع، روشی مانند مشاوره بین سندیکا و مدیریت در 14 بخش صنعتی، بویژه در صنایع نساجی، سیمان، فولاد، ذوب فلز، تجهیزات الکتریکی، اتومبیل، وغیره به کار بسته می شود.
در سطح ملی، از سال 1970، « سان روکون» (کفرانس سه جانبه صنعت و کار) مشاوره بین سندیکا، کارفرما، و دولت را که به منظور دستیابی به تفاهم هرچه بیشتر در زمینۀ سیاست صنعتی و اجتماعی است، تضمین می کند.
کنگرۀ ملی جامعه و اقتصادی که رسمیت کمتری دارد، محلی برای برخورد آرا و تبادل نظر بین رهبران سندیکا، کارفرمایان، و متخصصان است، و در مورد جنبه های مختلف روابط کاری توصیه هایی به آنان می کند.
