به مدت سه دهه در جامعه افغانستان یک دوره تاریک برای مردم افغانستان به خصوص قشر بانوان (خانم ها) وجود داشت.دوره رژیم طالبان بدترین و بزرگترین دوره سیاه بود که باعث تغیرات منفی در جامعه شد.در این دوره آزادی بیان، تحصیل برای عموم به خصوص خانم ها،طرز دیدگاه متفاوت، رسانه ها و رسانه های اجتماعی منع بود.با تلاش های زیاد بعد از سقوط رژیم طالبان تعداد دانش آموزان در مکاتب رو به افزایش است.ساختن مکاتب در ولایات ها و مراکز در افغانستان،همچنین به وجود آمدن چندین رسانه های تلویزیونی و رادیویی،ارکانهای مدافع حقوق زنان ،روزنامه های متفاوت با طرز دیگاه متفاوت، گروه های موسیقی راک،رپ و غیره همه اینها تغیراتی است که در این اواخر دیده میشود اما سوال اینجاست که آیا همه اینها کافی است؟آیا میتوان عقب مانده گی تحصیلی جبران کرد؟
جواب مشخص است که نه، اما باید چه کرد؟
تنها راه برای پیشرفت و داشتن انگیزه ،داشتن امید است.برای مثال تعداد خانمها و دانش آموزان دختران که به مکتب میروند رو به افزایش است ،به این معنی است که آنها امید به آینده و تحصیل دارند.باید ناگفته نماند که یکی از امید های که باعث رشد استعداد های نهان و ساختن توانمندی های شاگردان مکتب است،و درین اواخر شاهد آن بودیم فیلم انکس و ومن انکس است که فیلم انکس و ومن انکس با باور داشتن به امید های دانش آموزان مکتب و ایجاد کورس های انترنیتی و کامپیوتری به این امید ها گسترش میدهند.
فیلم انکس با ایجاد کورس های کامپیوتری باعث بالا بردن سطح دانش آموزان در مورد پروگرام های کامپیوتری،آشنا ساختن آنها با رسانه های اجتماعی مثل:تیوتر،لینکدن،تمبلر و غیره توانسته است دنیای جدیدی را معرفی کند.به علاوه آموزش مقاله نویسی و طرز نوشتن فیلم نامه توانسته توانایی داستان پردازای و نوشتاری شاگردان مکاتب بالا برود.
فیلم انکس و وومن انکس یک مثال خوب از امید های انترنتی است،امروزه شاگردان از طریق فیلم انکس و وومن انکس درآمد انترنیتی برای خود دارند که میتوانند نیاز های اولیه خود را برطرف سازند.خلاصه امید یکی از راه های فرار از نا امیدی هاست، پس امید را از دست ندهیم.
