انتخابات و 2014 ، واژه های که درین سالها بارها و بارها آن را شنیده اید. سر و صدا ها، نشست ها، مناظره ها، گردهمایی ها، نقد ها و نظرات که پیرامون این دو بحث مطرح می شود فضای سیاسی کشور را به کلی عوض کرده است و بلاخره 2014 رسید و انتخابات هم در راه است. آنچه 2014 را مهم و تأثیرگذار جلوه میدهد، قرار گرفتن افغانستان در یک دوره جدید سیاسی و سرنوشت ملی است یعنی خروج نیروهای خارجی از افغانستان، امضای پیمان راهبردی با ایالات متحده امریکا و برگذاری انتخابات ریاست جمهوری و شورا های ولایتی ...

آنچه من میخواهم روی آن مکث کوتاهی داشته باشم، انتخابات ریاست جمهوری افغانستان  و پیکار های انتخاباتی نامزدان است که بدون شک درین مدت بیشتر خواهید شنید؛ نامزدان ریاست جمهوری، معاونین، تیم کاری، طرح ها و برنامه های آنها قبلاً مشخص شده اند.

طبق فیصله قانون انتخابات کمپاین های انتخاباتی نامزدان از همین امروز تا 48 ساعت قبل از روز انتخابات ادامه پیدا خواهد کرد وکاندیدان تمام تلاش شان را برای جلب آراء بیشتر و تغیر دادن اذهان عامه به نفع خود شان میکنند، چهره پایتخت و ولایات با پوستر های انتخاباتی شکل دیگری به خود میگیرند، پول های بیشمار از یک حساب به حساب دیگری واریز میشود، عده ای به بهای مقام بیعت خواهند کرد، تعدادی به ازای پول و جمعی هم به یک شکم نان؛ رسانه های داخلی و خارجی بنا بر تفکرات و سمت و سو های که دارند موضع گیری های متفاوتی دارند و این فضا را به تعبیر خود شان تفسیر میکنند، پول های کاندیدان و حامیان آنها جیب بعضی ها را پر میکند و نمونه های از این دست.

مواردی را که ذکر کردم صرفاً ادعا نبوده بلکه برای شما خوانندگان عزیز هم کاملاً روشن است و در گذشته نیز ثابت شده است. اما من به عنوان یک جوان و یک فرد این آب و خاک حق خود می بینم تا در جریان این اتفاقات باشم و از حقوق مردمم دفاع کنم و مردمم باید بدانند که پول های بیشماری که کاندیدان در جریان کارزار های انتخاباتی شان به مصرف میرسانند از کجا آب میخورد؟ وعده های که داده می شود تا چه اندازه واقع بینانه و عملی است؟ سوال اساسی اینجاست که آیا ملتی که برای رقم زدن سرنوشت شان حتی با قطع شدن انگشت شان پای صندوق های رأی میروند، حق این دارند که صدق و کذب کاندیدان و حامیان آنها را بدانند و آگاهانه رأی شان را به صندوق بریزند یا نه !؟

آرزو دارم تمامی این فعالیت ها در مسیر نیاز ها و آرمانهای بلند مردم عزیزم قرار گیرد و مردمم با استفاده از حق شان در فضای سالم، آینده روشن و با ثبات را برای خویش رقم بزنند.

                                                            پایان

                                           نویسنده: محمد کمیل جوادی

                                                    زمستان 1392