میدهد سرمه فسون نرگس شهلای ترا                میرسد زیب دگر ز آینه سیمای ترا

آب در دیده خورشید دود گربیند                       از ره دیده من حس دل آرای ترا

گشته رسوای جهان از غم طوبی زاهد               آه از آن روز که بیند قدر عنای ترا

دست مشاطه جدا باد ز زلف چو دلم                  تا بکی شانه کشد زلف سمن سای ترا

تند میگشت صبا بر سر سرو اندر باغ               کرد تقلید مرگ قامت و بالای ترا

جان من غم مخور از خط برخت گشت عیان                   گرد گل سبزه بود حسن دو بالای ترا

همچو مخفی نمکین باد کلامش یارب                آنکه توصیف کند لعل شکر خای ترا