تحول جدی در محیط کسب و کار ژاپن موجب دامن زدن به بحثهای وسیعی در مورد امکان تغییر ویژگیهای مدیریت مؤسسات ژاپنی شده است.

گرایش کارفرما به تشویق بازنشستگی پیش از موعد، کاهش امکانات ارتقا، حذف افزایش تقریبا خود به خود حقوق کارمندان پس از سنی معین، وسایر تدابیری که مؤسسات ژاپنی به دنبال نخستین بحران نفتی اتخاذ کرده اند، به نظر می رسد بررسیهای متعدد، توافق کمابیش کاملی به دست آمده است مبنی بر اینکه ویژگیهای مدیریت ژاپنی دست کم طی دهه آینده دچار تغییر اساسی نخواهد شد.

     یکی از آمارگیریهایی ک نتایج آن را در شماره 27 مارس 1978 «نیهون کی زای شیمبون» به چاپ رسیده نشان می دهد که 82% از 181 مدیر، 79% از 169 نمایندۀ سندیکاهای مؤسسات بزرگ، و 68% از 106 دانشگاهی معتقدند که اشتغال دائم باید همچنان وجود داشته باشد.

به سئوال «آیا فکر می کنید که اشتغال دائم به عنوان یک نظام تا سال 1990 دچار تغییراتی خواهد شد؟»، 78% از مدیران، 69% از نمایندگان سندیکا، و 58% از افراد دانشگاهی پاسخ منفی داده اند.

     از تحلیل این بررسیها دو نتیجه حاصل می شود. نخست، در سالهای آینده، چه مؤسسات اقتصادی و چه کارمندان، همچنان از مزایای اشتغال دائم استفاده خواهندکرد.

 

برای کارمندان، امنیت و ثبات شغلی یک نیاز روانی اساسی محسوب می شود.

     در صورت تضمین اشتغال دائم، کارفرما نیز می تواند مطمئن باشد که کارگران خود را در سودآوری و نحوۀ فعالیت مؤسسه ذی نفع می دانند.

به علاوه، زمانی که نسبت تغییر و تحول کارکنان کم باشد، موردی که در ژاپن دیده می شود، برای مؤسسه امکان صرفه جوییهای عظیم در هزینه استخدام و آموزش حرفه ای وجود خواهد داشت.