حجم زیاد اعتبارات تجاری: رقابتی که همواره در بازار جران دارد، تولید کنندگان را وادار می کند تا نسبت به رقیبانشان مهلت بیشتری برای تسویه حساب مشتریان خود قائل شوند. بنابراین، ارتقای سطح فروش نخستین دلیلی است که استقاده ای چنین وسیع از اعتبارات تجاری را توضیح می دهد.

مسلما فقدان نقدینگی نیز در این زمینه نقش مهمی ایفا میکند. شیوه های تسویه حساب، در درجه اول براساس سیاست مؤسسه، سپس با توجه به اوضاع و احوال اقتصادی و وضعیت رقابت، بویژه نسبت قدرت خریدار و فروشنده،  و سرانجام میزان نقدینگی مؤسسه خریدا، تغییر می کند. به کارگیری این شیوه ها در بخشهای مختلف نیز متفاوت است.

      یک شیوه تسویه حساب نمونه از نظر خریدار، پرداخت بخشی از صورت حساب توسط چک (حدود 20% )، و مابقی توسط برات تجاری (80%) است که سررسیدشان می تواند بین 30 و 180 روز، بسته به وضعیت پولی، تغییر کند.

فروشنده تقریبا هیج گاه سود مربوط به سررسید براب را مطالبه نیم کند. در چنین  وضعیتی، هراندازه موعد پرداخت دیرتر باشد برای خریدار بهتر است؛ و این عامل دیگری است که به توسعه چنین شیوه پرداختی کمک می کند. اخیرا، در مورد تسویه حساب با فروشندگان، گرایشی به پرداخت کل مبلغ توسط چک و بدون استفاده از برات در مقابل برخورداری از تخفیف مناسب مشاهده شده است.

 

این سیاست را مؤسساتی ترجیح می دهند که دارای نقدینگی زیاد هستند. شرکتی که براتهای مشتریان خود را دریافت می کند، می تواند تا زمان سررسیدشان آنها را نگاه دارد، یا قبل از سررسید آنها را در بانک تنزیل کند. در وضعیت فعلی نقدینگی اکثر مؤسسات جهت بهبود بخشیدن به وضع صندوق خود، براتها مشتریان را تنزیل می کنند.