عشق کیمیا سعادت است که در دلهای افسرده وناامید نشاط وامید می دهد وسردی هارا به ګرمی وحرارت تبدیل می کند .اګر عشق ومحبت در زندګی اخانوادګی حاکم باشد ،زن وشوهر وتمام اعضای خانواده یکدیګر را از صمیم قلب دوست داشته باشند،بسیاری از مشکلات آسان می شود واصلآ مشکل به حساب نمی آید،مانند سختی های جهاد در راه خدا که برای مجاهدین راستین،از عسل شرین تر است و مانند سختی های که یک انسان محقق در راه علم وتحقیق تحمل می کند واز آنها لذت می برد
.
اما اګر عشق ومحبت وجود نه داشته باشدبسیار از امور زندګی حتی امور ساده وآسان برایشان سخت می شود ومانند اعمال شاقه در زندان جلوه می کند وروح وجسم را می آزارد،اګر عشق وعلاقه باشد انسان ها در چشم خود عینک زیبا ای را می زنند وهرچی می بینند خوبی وزیبا ای است ،حتی ممکن است عیب های یکدیګر را زیبا ببینند،اما اګر این عنصر حیات بخش نباشد عینک زشت وبد بینی بر چشم ها می زنند وهمه چیز یکدیګر را وکل زندګی را زشت وبد می بینند حتی ممکن است خوبیها وزیبا ای ها یکدیګر را نیز زشت وملال آور ببینند
این جز طبیعت انسان است که اګر کسی یا چیزی را دوست نداشته باشد از اسم ونشانه ویاد و خاطره وهمه چیز آن بدش می آید.واګر نسبت به چیزی یا کسی علاقه داشته باشد از هرچه بر او دلالت کند خوشش می آید وهمه چیزی او برایش دلپذیر ولذت بخش است.
در پر تو نشاط آور عشق ومحبت سردیها به ګرمی تبدیل می شود وتلخیها به شرینیها وسختی ها به آسانی،در این فضای عطر آګین و دلنشین انسان می تواند در جامعه خود یک الګو باشد ویک فرد موثر باشد وبهداشت وسلامتی برروح وروان افراد خانواده حا کم می شود،
