آزادی ای دور رفته ی که ندیدی به عقب

نالیدم در فراق ات نیاسودیم بی تو

بی تو خوار گشتم و فقیر ره ات

اما ندیدی که در انتظارت خون گریستم

آه در رسیدن به تو هر روز مرده ام

بی تو نبالیدم باز؛ بر چرخ دوران

بی تو ز دست رفت همه هستی و آبرو

ز دست دادن ات نبود سهل زانکه

سیلاب خون بود و عزا در این شهر

هر کوچه که بود حیطه ی سرور

گشته بود به سان ویرانه ی حزن

هر آن جوانی غرق شباب و حسن

در دوری ات بود سالخورده ی غمگین

تو رفتی شد همه کار دگرگون اینکه

نگشتی باز با صد قیام و انقلاب

رفتی با خود بردی همه آبروی من

نه سوخت دل تو بر حال این چنین من

آب کرد مرا استعمار که بودم خنجر پولاد

ملت ام گشت آواره و محتاج هر زبون

خزانه ام شد به هر دست خوار و زار

زمین ام شد به سان میدان کربلا

خاکم هم شد درگیر معامله

شدم این چنان بی تو ای آزادی

کاش آیی و برگردد آن شان من

در یابم آن همه غرور و آبرو