بنام خداوند بخشاینده و مهربان

خانم ها و آقایان محترم،

من رییس جمهور کشوری هستم که ۹۹،۹ در صد نفوس آن مسلمان است، کشوری که ۳۸ در صد رأی دهنده گان آن در انتخابات زنان بودند، کشوریکه در آن مردم بخاطر اشتراک در انتخابات، با خطر از دست دادن انگشتان شان مواجه بودند. نخست، چند مسئله را به شما بیان می کنم و سپس در ارتباط به موضوع کنفرانس می پردازم.

در ماه جون، سال ۲۰۱۴ میلادی، یک مرد افغان که برای چهل سال اجازه نداده بود که همسرش از منزل بیرون شود، در انتخابات، چهل بار زنان را ذریعه تراکتور خویش به مراکز رأی دهی برد، بخاطریکه حالا مشروعیت در کشورم افغانستان، از آرای مردم بدست می آید.

به تاریخ ۱۶ دسمبر سال ۲۰۱۴ میلادی، اطفال ما حین بازی والیبال بگونه ظالمانه به قتل رسیدند و پس از این حادثه، زمانیکه با والدین قربانیان این حادثه از طریق تیلفون صحبت کردم، برایم گفتند که آنان بخاطر ایستاده گی در برابر تهدید های تروریزم، عزم و اراده آهنین دارند و خواهان صلح می باشند، صلحی که بتواند زمینه ای آنرا به اطفال شان مساعد بسازد که به مکتب بروند و به مانند من شوند. با شنیدن این حرف ها خوشحال شدم، حرف هایی که ریشه عمیق در تمدن عالی افغانها و تعهد برای حقوق مساویانه دارد. دو هفته قبل، ۴ هزار علمای دینی دور هم جمع شده و با یک صدا حمایت شان را از اردوی ملی افغانستان اعلام کردند و بر پیمان امنیتی افغانستان با ایالات متحده امریکا و توافقنامه چگونگی حضور قوای ناتو در افغانستان مهر تایید گذاشتند.

ما در اینجا به نماینده گی از اسلام واقعی، افکار مردمان و آرزو های نسل های آینده خویش صحبت می کنیم. گروه داعش، القاعده و سایر شبکه های تروریستی، گروه های گمراه و منحرف هستند و باید ما جسارت آن را داشته باشیم که به نماینده گی از اکثریت مطلق ملت خویش صحبت کنیم. لیکن قبل از آن، آقای سفیر، نخست اجازه دهید که از شما و دول عضو سازمان ناتو- آیساف، بخصوص ایالات متحده امریکا، کشور های اروپایی و سایر همکاران ما نیز تشکری کنم. بیش از چهار هزار شهروند شما بشمول زنان و مردان جان های شان را در کشور ما از دست دادند و در حدود یک میلیون شهروند شما به طور نوبت وار در افغانستان خدمت کردند. ما به قربانی های تان ارج گذاشتیم و می گذاریم، این قربانی های تان به هدر نمی روند. ماموریت حمایت قاطع که به تاریخ ۱ جنوری سال ۲۰۱۵ میلادی آغاز شد، از سوی اکثریت اعضای مجلسین شورای ملی افغانستان تایید گردید و این خود چارچوبی است برای همکاری های آینده ما با همکاران بین المللی.

مشترکاً، کار های زیادی است که انجام داده میتوانیم. اما ماهیت تهدیدی که با آن مواجه هستیم چیست؟ میخواهم در رابطه به محیط- زیست شناسی تروریزم صحبت کنم. تروریزم در یک محیط زیست خاص، به یک سیستم مبدل شده است. و بدبختانه، هنوز هم افغانستان کشوریست که موفقیت های ما در آن سرخط رسانه ها نشده اند، پرسش این است که چه زمانی رسانه ها در خصوص یک موفقیت گزارش دهی میکنند؟ آیا هنوز هم مسئله عمده رسانه ها محیط زیست شناسی این تهدید است؟

عملیات نظامی پاکستان در وزیرستان شمالی و جنوبی مشکل بیجاشده گان را به بار آورده است که در نتیجه آن مرکز ثقل به افغانستان انتقال یافته است. گروه داعش با سرعت عمل چهار عملکرد کلاسیک اش را راه اندازی می کند که همانا سازماندهی، سمت دهی، تصمیم گیری و اقدام می باشد. این تهدید ، تهدید جهانی بوده اما افغانستان بستر تجمع این پدیده جهانی است، اگر ما این مسئله را فراموش کنیم و توجه خود را به طرف دیگر معطوف بسازیم، این کار عواقب ناگواری را در قبال خواهد داشت.

این مسئله بدین معنی نیست که ما متعهد نبوده و یا اینکه مدیون جامعه جهانی نیستیم، بلکه نخست باید ما مسوولیت آن را بدوش گیریم که به کار های خویش مجدداً نظم دهیم و این کار را عملاً انجام می دهیم. برنامه های اصلاحی را که روی دست گرفته ایم، بنیادی و متمرکز اند و هدف کلیدی این برنامه ها حرمت گذاشتن به رأی دهنده گان است. از لحاظ نظریه، ما کار های بی پیشینه ای را انجام داده ایم، یعنی اینکه برنده انتخابات افغانستان خواستار همه امتیازات نشد بلکه دولت وحدت ملی را ایجاد کرد تا از همهء رأی دهنده گان در آن نماینده گی صورت گیرد.

اجماع سیاسی، نخستین بنیاد برای پیشرفت بشمار میرود، و بخاطر موجودیت آن، ما افغانها در حال پیشرفت هستیم.

ثانیاً، ما منطقه را همکار خود ساخته ایم. دیپلوماسی فعال افغانستان منتج به یک سلسله روابط سه جانبه گردیده که مهمترین آن روابط چین، ایالات متحده امریکا و افغانستان می باشد. به همین گونه، همکاری ما با پاکستان مستحکم، همه جانبه و آرام می باشد. ما در پی صدور اعلامیه ها نبوده بلکه در صدد دریافت نتایج هستیم. و امیدوار هستیم که نتایجی بدست آید که باعث تغییر بازی در منطقه گردد. ما همکاری همسایه های آسیای مرکزی خود را نیز جلب کرده ایم و به زودی شاهد احداث راه لاجورد خواهیم بود، راهی که افغانستان را با اروپا از طریق ترکمنستان، آذربایجان، گرجستان و ترکیه وصل می کند.

ما تمامی طرف ها که شامل پنج حلقه سیاست خارجی ما می شوند با خود همکار ساخته ایم ،در اینجا می خواهم از ایالات متحده امریکا، آلمان، ایتالیا، ترکیه، انگلستان و سایر کشور های سهم گیرنده در ماموریت حمایت قاطع، مجدداً سپاس گزاری کنم.

اما در خصوص محیط زیست شناسی تروریزم باید بگویم، تمرکز همهء ما روی کشور ها بصورت جداگانه بوده، نه روی شناخت سیستم محیط زیستی تروریزم. از آنجاییکه شناخت واقعی از شبکه های ترور نداریم، سیستم پاسخگویی ما در برابر آنان بطی است. به تهدید ها بطور انفرادی می نگریم، نه بگونه سیستماتیک. این امر حایز اهمیت است که ما نباید رویداد هایی که در سوریه، عراق، یمن و لیبیا اتفاق می افتد، از آنچه که در افغانستان و آسیای جنوبی واقع می شود، مجزا بدانیم. چون از لحاظ ماهیت شبکه ها، این تهدید ها در حال نیرومندتر شدن هستند، اما با تاسف پاسخگویی دولت ها در برابر این تهدیدها، ، ضعیف تر می باشد.

خوشحالم از اینکه اصطلاح جنگ مختلط در قاموس اجلاس امنیتی مونیخ راه پیدا کرد. ما از این معضل آسیب دیده ایم، از اینرو می خواهم توجه همگان را به یک مسئله دیگر، یعنی "تبهکاری" که هنوز شامل این قاموس نگردیده، جلب نمایم.

شبکه های وسیع تبهکاری، محرک جنگ محسوب می شوند. اکثراً زمانی که می خواهیم روی صلح تمرکز داشته باشیم، توجه ما بیشتر بر هواداران، گفتمان، ایجاد و درک پراگنده این شبکه ها متمرکز می شود.

سوال عمده این است که این جنگ را چه کسانی تمویل می کنند و کی ها از آن منفعت می برند؟ این بدان معنی نیست که بخش مطالعه وسیع این گفتمان مهم نیست، بلکه بدون شناخت ریشه های عمیق تمویل جنگ، نمیتوانیم این پدیده را درک کنیم. اقتصاد جهانی ناشی از عواید تبهکاری و جرایم در هر سال به 1.7 تریلیون دالرمیرسد، و یک بخش از اقتصاد افغانستان که از عواید جرمی بدست می آید، یقیناً از جمله 20 سهیم گیرنده برتر در این اقتصاد می باشد.

لذا، از لحاظ پاسخگویی، ما برای تامین ثبات و رفاه به پیمان ها نیاز داریم که باید به چهار سطح رسیده گی کند. نخست به سطح ملی؛ آنچه زمینه رشد تروریزم و گسترش بی ثباتی را فراهم می سازد، همانا عدم توجه به نقش مرکزی شهروند است. شهروند افغان ، شهروند سده ۱۶،۱۸یا ۱۹ نیست بلکه شهروندی می باشد که در قرن ۲۱ با خواست های سازگار با این قرن به سر می برد. باید به مشارکت این شهروند در انتخابات از طریق حرمت گذاشتن به نفس انتخابات و نظام دموکراتیک ارج گذاشته شود، نه برعکس آن.

البته، رسیدن به ثبات کامل برای کشور های فقیر جهان، یک امر زمان گیر است اما اراده سهیم ساختن شهروند در نظام باید وجود داشته باشد.

دوم، به سطح منطقوی – در منطقه، ما این تجربه را داشته ایم که دولت ها برای عناصر یا گروه های غیر دولتی پناگاه فراهم نموده اند، ویا آنها را تمویل کرده اند، و یا اینکه دولت ها عمداً عناصر ویا گروه های غیردولتی را غرض تضعیف امنیت کشور همسایه تمویل نموده اند. امیدوارم که حالا این مسئله واضح شده باشد که آن روز ها دیگر گذشته است.

سوم، به سطح اسلام – مبارزه ای بخاطر روح اسلام و اینکه چه کسانی از این تمدن بزرگ نماینده گی می کنند جریان دارد، ما نباید در برابر این مسئله سکوت یا خاموشی اختیار کنیم. خاموشی در برابر عمل وحشیانه قتل عسکر اردنی یا گروگان جاپانی یا سایرین، دیگر برای ما یک گزینه نیست.

و چهارم، به سطح جهانی – کار نهاد های جهانی بطی است. این نهاد ها محصول اوسط قرن ۲۰ بوده و پاسخگو به شرایط قرن ۲۰ می باشند. در عدم موجودیت یک ساختار جهانی پاسخگو به شرایط سال ۲۰۱۵ میلادی، همیشه ما دو قدم نه بلکه ده قدم عقب خواهیم بود. بناً، ما امید داریم که به سطح جهانی، بتوانیم تغییر جهت دهیم.

با تشکر از فرصتی که برایم در این نشست فراهم گردید، پیام اخیرم، ، پیام امید است. ما بر تمامی این مشکلات فایق خواهیم شد، بخاطریکه افغانستان جایگاه ویژه ای در تاریخ اسلام دارد. افغانستان نسبت به هر کشور دیگر بخاطر دفاع از اعتقادات دینی در برابر تجاوز قشون سرخ و بخاطر ایستاده گی برای آنچه حق می باشد، و بخاطر تمایل برای ایجاد نظم و سهم گیری در این زمینه، بهای سنگین تر پرداخته، بیشتر قربانی داده و متضرر گردیده است. حالا مردم افغانستان، با توجه به همچو پیشینه خویش، نه تنها آماده اند تا یک صفحه جدید بلکه یک باب جدید را بگشایند، که همانا باب همکاری، تفاهم و سهم گیری می باشد. موقعیت افغانستان، منابع آبی، منابع طبیعی، و توانمندی های تشبثی آن به ما اجازه میدهد تا به فرا رسیدن یک روز متفاوت-تری امیدوار باشیم.

امید است که شما با ما همکار و متعهد باقی بمانید، و امیدوارم همهء ما مشترکاً بتوانیم در نظم فراگیر جهانی که به منفعت همگان باشد، سهم خویش را ایفا کنیم.

تشکر!