آرزوی پرواز از زمان های بسیار دور در ذهن هر بشر بوده است و با دیدن پرنده گان و حشرات پرنده این سوال همیشه پرسیده می شد که آیا من هم پرواز می توانم یا خیر.
اما مسئله من این نیست که به تاریخ علم پرواز و هوا نوردی بپردازم. من قصد دارم تا سخن از حسی که پرواز کردن و پرنده بودن در من ایجاد می کند را برایتان بازگو کنم.
زمانی که به پرواز فکر می کنم خود را رها یافته از تمام مشکلات می بینم. این که بتوانم بودن داشتن موتور های جت و یا قوه های میخانیکی به پرواز در آیم، این حس همیشه در من است. آرزویم این بوده که روزی بتوانم بدون کدام وسیله خارجی پرواز کنم. تنها فکر این را داشته باشم که می توانم پرواز کنم و سپس مثل یک پرنده وحشی و آزاد خود را بسپارم به جریان هوآ، اوج بگیرم، چرخ زنم و به بالا و پایین طبقات زمین روم. رها شوم از قید جاذبه زمین و از به بن بست رسیدن. چشمان خود را ببیندم و بدون ترس از این که به مانعی برخورد کنم در اوج آسمان ها و از میان ابرها عبور کن. آن زمان است که درک خواهم کرد لذت زندگی کردن و زنده بودن.
