این برای همه مان مبرهن است که بیش از دو دهه جنگ و آوارگی بر پیکره افغانستان صدمات بیشماری را وارد ساخته که رفع این آلام از ماحول شان سعی و تلاش بی بدیل را میطلبد و باید تمامی مردم آن مخصوصآ جوانان آستین همت را بالابزنند و تمامی ناملایمات و خم و پیج های که سر راه شان است طی و بردارند و همچنان مشکل عمده جوانان متاسسفانه فقر اقتصادی وفقر فرهنگی میباشد که این دو عامل عمده جلوی رشد، ترقی و پیشرفت جوانان امروزی افغان را میگیرد و هم چنان باید اشاره نمود عدم توجه مسئولان امر را هم میتوان از این عوامل نام برد.
طوریکه بعد از خانواده، معارف رکن اساسی است که باز توانایی جدی را میطلبد و برای برطرف نمودن این مشکلات عمومی جامعه ، علم مهم ترین نیاز در توان بخشیدن تمامی افراد میباشد.
سوالی که در ذهن هر افغان پیدا میشود، این است که چرا ما بعد از رسیدن به صلح نتوانستیم معارف مان را سر و سامان بدهیم؟
البته به طور قناعت بخش آن و بدون در نظر داشتن بهانه های معمول یکی از مشکلات امروزی که در بین جوانان هم دیده میشود کمبود انگیزه است در بین متعلم، محصل، معلم، کارمند و مدیر درکل همه عواملی است که در بخش آموزشی حضور دارد .
همان انگیزه است که باعث هدایت و تداوم اعمال ارادی فرد میشود. انگیزه باعث این میشود که رفتار ها نیرومندتر شده و برفتار انرژی میدهد. مثلآ اگر انگیزه های لازم جهت مطالعه، تحقیق، پژوهش و بروز خلاقیت فراهم نگردد استعداد های بالقوه متعلمان و محصلین هرگز شکوفا نخواهد شد پس در اینجا اساتید باید این انگیزه را در وجود جوانان برانگیخته و آنها بدست یابی به کارهای تحقیقاتی و پژوهشی وادار نمایند و درین عرصه مشوق و رهنمائی خوبی برای تحقیقات آنها هر چند مختصر باشند تا روحیه کاوش و جستجو در آنها نحوه بارزی تقویه شود.
از طرف دیگر این توجحات باعث خود باوری در متعلم و محصل میشود و درین صورت متعلم و محصل فکر میکند که به آن ارزشی قائل شدند و او خود را فرد مسئول می پندارد، پس در این جاست که جامعه رو به ترقی و پیشرفت است.
