چند سال پیش یکی از همکارانم در تلویزیون تمدن حرفی زد که آن زمان مفهوم خاصی برایم نداشت، اما امروز وقتی به حرف های او فکر می کنم می بینم این حرف جای تامل بسیاری دارد
ایشان می گفتند که یکی از علما یا مسئولین ایرانی معتقد است که کار و اشتغال زن پیامدهای منفی را در دراز مدت در پی دارد
اول: حضور زن در عرصه های مختلف اجتماع و اشتغال وی باعث می شود که زن نتواند وظایف اصلی خود یعنی تربیت اطفال سالم (که مهترین رسالت یک زن در جامعه است) و همسر داری و خانه داری را به خوبی انجام دهد و یا اینکه اشتغال وی باعث می شود که او فرصت کافی برای انجام این وظایف نداشته باشد
دوم: کار کردن زن با معاشی پایین تر از مردان در پوزیشن ها و پست های یکسان باعث جذب بیشتر زنان می شود و بسیاری از مردان با توانمندی های بالا بیکار می مانند و این امر باعث افزایش آمار بیکاری در جامعه و درپی آن افزایش فساد، جرم و جنایت و افسردگی و یاس در مردان می شود
بیکاری مردان در جامعه عواقبی همچون افزایش اعتیاد، بزهکاری، بی استفاده مانده توانمندی های آنان ، کاهش آمار ازدواج و افزایش آمار طلاق را در پی خواهد داشت! اکنون این سوال را از شما می پرسم: با توجه به اینکه در حال حاضر در شهرهای بزرگ افغانستان مانند کابل، مزارشریف و هرات بسیاری از خانم ها در پست های مختلف و اماکن مختلف مصروف کار هستند (هرچند مردان نیز می توانند این کارها را انجام دهند) و در این شهرها مردان بسیاری با داشتن تجربه کاری و تحصیلات عالی بیکار هستند آیا باز هم موافق کار زنان در جامعه هستید؟
من شخصا با کار زن درجامعه موافقم! اما وقتی مردان بیکار را در کوچه و سرک ها می بینم و با ازدحام نان آوران خانواده درچوک ها روبرو می شوم کمی مردد می شوم! شما چه می گویید؟
البته امیدوارم جناب آقای رضوانی وضاحت بیشتری در مورد صحبت آن شخص ارائه نمایند.
