یک روز ساعت 4:30 بعد از ظهر از خانه به طرف کورس به حرکت شدم . در نیمه راه نرسیده به کورس موتر که در ان نشسته بودم. ناگهان ایستاد شد در وسط سرک و پایین شد. شروع به دویدن کرد به طرف یک موتر دیگری. تا این که من پایین شدم ببینم که چی گپ شده. دیدم که ان موتروان یک نفر را زیر لت و کوب خود گرفته . مردم زیاد جم شده بودن رفتم نزدیک که بفهمم که چرا این موتروان او را میزند؟ . و به خاطر چی به این عجله پایین شد ؟ دیدم که مردم او را خلاص کردن از جنگ . او را اوردم در موتر و از او پرسیدم که چرا او را زدی؟
گفت: من و برادر زاده ام در راه پشت سر هم بودیم . او پیش روی من بود من دیدم که یک نفر در حال زدن او است . من با عجله پایین شدم که ببینم که چرا او را میزند . پرسیدم چرا میزنی؟ برایم گفت: من موتر خود را همین حالا از موتر شویئ اوردم . چرا او گل روی زمین را سر موتر من انداخته است ؟ و با گفتن این برایش گفت تو کی هستی که این را پرسان میکنی ؟ تو چی کاره هستی ؟ تو از کجا هستی ؟ و با این سوال ها اعصاب من خراب شد و گفتم که او برادر زاده من است و شروع به زدن او کردم . همین بود که مردم او را خلاص کرد . بعدا دوباره ما حرکت کردیم به طرف کورس همین که رسیدیم دباره همان مرد پیش روی برادر زاده او را گرفته و میخواهد که بیچاره را بزند . اما این بار این موتروان اعصابش بسیار زیاد خراب شد . و رفت با بسیارصدا بلند صدا زد : پولیس پولیس , کمک کمک این مرد میخواست برادر زاده من را که از موتر فروشی موتر را فروخته بود اختطاف کند. بلاخره پولیس ها
امدن و کسی که ملامت بود پیش او رفت . چند لحظه دوباره امد و این موتروان که همرای من بود او را همرای خود بردن .
من حیران مانده بودم که چرا این کس که بی گناه بود همرای خود بردن ؟ من بسیار متاثر شدم که چرا کس که گناه کار است او جزا نمیبیند؟ که بی گناه همیشه جزا ببیند . خصوصا در افغانستان زیاد این کارها صورت میگرد.
ایا این انصاف است؟ ایا این دولت است ؟ مثل این صدها کار دیگر میشود اما همیشه بی گناه جزا میبیند کسی که پول و قدرت دارد . ارام و راحت در هر جا میرود .اما او بیچاره که بی گناه است و چبزی ندارد باید جزا ببیند . چرا چرا چرا؟؟؟؟؟؟ تا چی وقت این ادامه پیدا خواهد کرد ؟ تا چی وقت ؟ باز مردم میگویند که چرا افغانستان پیشرفت نمیکند ؟ باید بکند ...... اما
اگر این قسم باشد و پیش برود هیچ وقت افغانستان پیشرفت نخواهد کرد .........
نویسنده : انوش بارکزی.
