خوشبختی آن لبخند کوتاهی است که هر صبح موقع بیدار شدن تحویل دنیا میدی و در تمام  روز آنرا در وجودت احساس میکنی چون حسی است که توسط  قلب احساس میشود و در حالت های مختلف نظر به شرایط درک میشود

اما گاهی اوقات بعضی انسانها از خوشبختی به طریقه نادرست استفاده میکنند یا اینکه فکر میکنند که شاید خوشبختی فقط بر مادیات و یا اینکه عیش و نوش استوار است و به این عقیده اند که مادیات تمام خوشی های زندگی را برایشان میدهد و به فکر این هستند که چی وقت و چه گونه به آنها برسد و آنقد غرق هستند که اصلا به فکر آخرت و روز جزا نمیباشند و از تمام کارهای و چیزهای که در دنیا میگذرد غافل هستند و تنها به مادیات دنیوی می اندیشند و این دنیای فانی شده را نسبت به همه چیز ترجیع میدهند اما هیچگاه به این نمی اندیشند که خوشبختی که به اساس این کارها استوار باشد هیچگاه زیبا و خوشایند نمیتواند باشد

 

چون باید خوشبختی واقعی را از عمق قلب احساس نمود، چنانچه خداوند بزرگ میفرماید انسان خوشبخت شخصی بوده میتواند که زضایت خداوند را جستجو کند و به رضای او راضی باشد و به او عشق بورزد و خود را در راه دین عیار سازد، خود را نزد وجدانش آرام احساس کند. انسان خوشبخت کسی است که اطرافیانش از دست وی در آزار و اذیت قرار نداشته باشند و از رزق و برق دنیا آگاه باشدحتی به اندازه که بتواند به آخرت خود اندیشه کند و از یاد آخرتش غافل نباشد و همیشه به این اندیشه کند که خوشبختی میتواند انسان را به غله های بلند موفقیت برساند