در عالم هستی  که ما نند یک سا عت با نظم و آهنگ کاملی کار می کند  هیچ چیز خود سر و بیهوده رها نشده است .

      خداوند به هر موجودی یک وظیفه سپرده است کار های را که مخلوق های دیگر انجام می دهند عبادت شان به شمار می آید. مقصد اصلی از آفرینش ما عبادت خدا و گزشتن از امتحان الی است. خداوند ما را امتحان می کند که آیا انسان خوب می شویم یا انسان بد.

       تمام زندگی ما روی همین محور اساسی می چرخد . هر کاری را که انجام می دهیم چه بدانیم یا ندانیم  هر حرکت ما هر گفتار ماو کردار ما و حتا هر مفکوره و نیتی که در ذهن ما خطور می کند از خدا پوشیده نیست. او همه را می داند و محاسبه می کند. پس باید هر امر خدا را بخاطر که خدا امر کرده است انجام بدهیم و مقصد ما بدست آوردن رضایت او باشد . هیچ وقت این را ازیاد نبریم که ما تحت امتحان الهی قرار داریم .

     عبادتهای ما مانند یک سپهر مارا از بلا ها و مصیبت ها نگهداری می کند و به برکت عبادت های که انجام داده ایم بعضی از بلا ها از سر ما دور می شود . انسان با به جای آوردن وظیفه های بندگی احساس آرامش می کند ودر نتیجه انسان عبادت کننده  از صحت روحی و سلامتی روانی برخوردار می شود .

     عبادت ما را به داشتن اخلاق نیکو کمک می کند رفتار و روش ما را اصلاح می کند . مقصد انسان عبادت کننده این است که رضای خدا را به دست آورد و ازین راه محبوب خدا واقع شود وانسان را به داشتن اخلاق تشویق و رهنمای می کند. مشغولیت های دنیا ما را مدام از خدا دور می کند . اما عبادت ما را به خداوند نزدیک می کند و عبادت ما را از آلودگی های گناه پاک می کند و قلب ما را ذهن ما را از اندیشیدن مفکوره های بد و عضو های بدن مارا از انجام گناه نگهداری می کند وهر گاه به انجام گناهی مبادرت ورزیم شعوری که به برکت عبادت داده است فریاد بر می آورد و می گوید :

 احتیاط !

 به تو نمی زیبد پروردگارت مراقب توست اورا آزرده مکن محبت او برایت کافی است .

 

 

 

 

نویسنده : خان آقا   فیضی