زندگی یک واقعیت بوده که تنها در یک مسیر در حرکت است. زندگی یعنی روزهای انسانهای زنده و شب هایی از جنس خواب آلود انسانی. همگان به خود میندیشند غافل ازین حرکت زندگی. زندگی انسانها همان تک جاده ایست که بسوی خدا در حرکت است
میدویم و بر زمین مخوریم ، مینوشیم و دوباره تشنه میشویم ، اینها یک روند معمولیست ، اما چرا عبادت میکنیم و توبه میکنیم و باز از راه به بی راه میرویم ؟ گنجایش عملکردهای مثبت و منفی انسانها در عالم هستی بی انتها و امری در اختیار وی میباشد. ازین اختیار چگونه استفاده کنیم ؟ خدا را فراموش کنیم ؟ قبول دارم که شرایط سخت تر و کوبنده تر از هر روز ماقبل ما میشود اما نه بآن انداره که خود را در کوچه های تنگ بی اعتمادی گم کنیم
مسیر تمام ما یکیست ،همه چه بخواهیم و چه نخواهیم همراه با ثانیه های روزگار در حرکتیم و هیچ راهی برای برگشت نیست. مخالفت با روزگار یعنی مخالفت با خدا ، پس باید با عشقی که به خدا داریم به تحولات باور کنیم ، با مرگ عزیرانمان مایوس نگردیم ، با غمها بجنگیم و پا به پای بزرگان در مسیر الهی در حرکت شده و ترس را با عشقی که از خدا در دلمان داریم از دل برانیم
خوشبختی را باید باور کرد زیرا خوشبختی واقعی در آخرت پدیدار میگردد. با روانمان نباید بجنگیم بلکه با آنچه بر روانمان تاثیر منفی میگذارد میجنگیم
پس با دنیایی از امید و آرزو به مسیرمان ادامه میدهیم ، میکوشیم برای رسیدن به جهانی با آرامش تمام ، آنچه را که تا بحال باری سنگین و زننده برای خود ساخته بودیم را تبدیل به سبدی از عشق و توانمندی نموده و با توکل به خدای یگانه به مقصد میرسیم
