دوست واقعی نادرترین خوشی و اکسیر خوشبختی است.کلمهء دوست و دوست واقعی آنقدر مفهوم وسیعی دارد که هرگز فهم انسان در درک آن، زبان آدمی در بیان آن و دست انسان قادر به تحریر آن نیست. انسان های خوشبخت کسانی اند که دوست واقعی را دریافته اند. انسان های دیگر را هم نمیتوانیم بد بخت بگوییم، بلکه آنها تنها اند، تنها در گوشهء ازین کرهء خاکی
دوست واقعی مکتبی است که دروس اخلاق، معرفت، شعور، احساس، همدردی، همدلی، کامیابی و موفقیت و حتی پرواز توسط استادی بنام قلب آموزش داده میشود. من هم خیلی تنها هستم، چرا که هرگز دوست واقعی را از جنس بشر پیدا نکرده ام. این را من احساس میکنم چون وقتی به زمین افتاده ام کسی نیامده دستم را نگرفته، اشک که ریختم کسی آن را پاک نکرده، وقتی قلبم درد گرفته کسی آگاه نشده و نیامده دستش را روی قلبم نگذاشته و نگفته که آرام باش، وقتی ترسیده ام کسی نیامده که پشت سرم ایستاده شود و بگوییدنترس همرایت هستم
اما من همیشه به این باور دارم و هرگز باور خود را از دست نخواهم داد که "امید بر ترس غالب است" همانند اینکه "تدبیر بر شمشیرغالب است" اما روزی که چشمانم را بستم و به دور دست های سر زمین خواب و خیال رسیدم، ندای آوازی به گوشم رسید که خیلی آشنا بود، آشناتر از آغوش مادرم. دریافتم که مردی با صدای رسایی میگویید: "الله اکبر الله اکبر" بلی! یعنی "خدا بزرگ است، خدا بزرگ است
این همان آوازی بود که هنگام تولدم کسی در گوشم نجوا زده بود. با عجله بال پرواز گشودم و آمدم به سر زمین واقعی. دست و پا تر کردم . گفتم "الله اکبر"، بلی این همان روزی برزگی بود که من دوستم را یافتم. دوست فراموش شده، دوست واقعی ام را. این خداوند بود که دوست واقعی من از لحظهء تولدم تا مرگ بوده و خواهد بود، و من آگاه نبودم. بلی این راز دوست واقعی است، حالا خدایم درس اخلاق را توسط وز برایم میدهد، معرفت و شعور را برایم میآموزد، احساس این درک بزرگ را برایم داد تا بتوانم دوستم را دریابم، همدردم است همدرد همهء درد هایم، همدل و الهام دلم است، حجت و الهام دلم است، حجت کامیابی و موفقیتم است و بال پروازم است. حالا دیگر به دوست و به کسی از جنس بشر احتیاج ندارم نه به کسی که هنگام افتادن بلندم کند، اشکم را پاک کند، درد قلب را بداند و آرامش کند
