خداوند بخشنده، انسان را به فضل و جود خود خلق کرده، انواع نعمت های بی حساب به ما ارزانی داشته و با شعاع خورشید جهان افروز، تاریکی های بیکران را محو، و روزهای ما را فروزان ساخته است و با فروغ ماه تا بنده، شبهای سیاه ما را درخشنده کرده و نباتات و درختان بارور را برای نوع بشر آفریده و گلهای زیبا و معطر را خدمتگزار او قرار داده و عناصر روی زمین را برای استفاده او معین فرموده است.
آن معبود بنده نواز، این همه نعمت به ما عطا کرده و ما را برهمۀ آفریده ها بر تری داده است. تا او را بشناسیم و دستورها و فرموده های او را اطاعت کنیم، وجود و احسان او را شکر گوییم و از طریق میل و رضای او قدمی بیرون نگذاریم. مضمون دو بیت سعدی را همواره بخاطر داشته باشیم. پس چگونه ممکن است و سزاوار است که از احکام و فرمایش های او سرپییچی کنیم، پس چکونه رواست که از عبادت و بندگی او غفلت نمایم، در صورتی که می دانیم اطاعت و عبودیت او سبب سعادت و صلاح حال ما در دنیا و نجات و رستگاری ما در عالم دیگر است، عبادت و بندگی معبود و پیروی حکم خدا اولین وظیفه انسان است.
