دوستی زیاد از حد باعث مصیبت انسان میشود چون هر چیزی اندازه یی دارد آن فرق نمیکند که خوردن غذا باشد، مطالعه کردن باشد، حرف زدن باشد، دشمنی کردن یا دوستی کردن باشد.
به نظر من هر چیزی با همان اندازه یی که دارد زیباست حتی دوستی، کم هم باشد بی معنیست و زیاد هم باشد بی معنیست چون اگر کم باشد آن دوستی واقعی نیست اگر زیاد هم باشد آن دوستی علتش چیست؟ در هر دو حالت دوستی با دوامی نیست با اندکی خصومت و دعوا یا سوء تفاهم برای همیشه از بین میرود بعضی وقتها همین دوستی های به ظاهر خیلی مستحکم و واقعی باعث خرابی و ویرانی تمام زندگی انسان میشود شاید یک مشکلی برایت پیش آمده باشد و منتظر وقت مناسبی برای گفتنش به دیگران هستی اما دوستت با خود فکر میکند که این وظیفهء ایمانی و وجدانی اش هست تا آن مشکلت را حل کند و بدون اینکه با تو مشورت کند میرود تا مشکلت را حل کند و تا تو را غافل گیر کند اما تو از آن مشکلی که داشتی نه بلکه از مشکلی که برایت درست کرده است بیشتر غافل گیر میشوی این مثل دوستی خاله خرسه است:
در یکی از روز ها که احمد به جنگل میرود در آنجا یک خرسی را میبیند و از آن خوشش میاید و بعد از آن روز هر روز آنجا میرفت تا خرس را ببیند،کم کم احمد همرای خرس دوست میشود آنقدر احمد و خرس با هم دوست میشوند که نمیتوانستند از هم دیگر جدا باشند و بعد یک روز احمد که در زیر یک درخت خواب میشود یک مگس هی میرود که روی صورت احمد بشیند و خرس مگس را از پیش احمد دور میکند از آخرخرس میبیند هر کار میکند مگس نمیرود بعد یک سنگ بزرگ را بر میدارد میزند روی صورت احمد که مگس دیگر از سر جایش بلند نشود اما دید که همرای مگس احمد هم دیگر از جایش بلند نشد .
این هم از دوستی خاله خرسه که مثل بعضی از دوستی های افرادی است که خیلی باهم صمیمی هستند و من بسا دوستی هایی را دیدم که از طفولیت شروع شده بوده اما در هنگام پیری روی یک مساله خیلی کوچک با هم دعوا و مرافعه میکنند و از دنیا هم همانطور قهر میروند.
