خواندن و نوشتن هر دو مهم ترین بخش های نعمت الهی را تشکیل میدهد. که از جایگاه مقام بعد از خلقت و آفرینش انسان قرار گرفته است. چون خواندن به ما کمک میکند که در مورد امور دینوی و اخروی آشنایی زیادتر پیدا کنیم و به خداوند(ج)زیاد تر نزدیک شویم و نوشتن در حفظ و نگهداری علم و دانش نقش مهم دارد و همچنان میدانیم که هیچ علمی بدون تحریر در آوردن محفوظ نمی ماند از این جهت باید در آموختن آن بیشتر از همه کار ها تلاش کنیم.
چنانچه میگویند دین اسلام دین علم است و بزرگترین گواه آن نزول سوره (اقرا) از طرف خداوند به وسیله جبرائیل(ع) به حضرت محمد(ص) است .
با نزول شدن این آیت ما باید درک کنیم که علم ویا خواندن و نوشتن در نزد او تعالی از مقام خاصی برخوردار است به این دلیل که خداوند اولین سخنی را که به پیامبرش گفت این بود که (اقرا باسم ربک الذی خلق) یعنی بخوان به نام پروردگارت که آفرید .
و یکی از دلالت های روشن این آیت اینست که خداوند بر زبان پیامبرش که خواننده نبود کلیمات قرآن را جاری کرد و باید دانست آن ذاتی که تمام عالم را آفریده توانایی این را نیز دارد که قدرت خواندن و نوشتن را در وجود پیامبران و بنده گانش ایجاد کند .
و اما باید یاد آور شد که علم نه تنها بین مسلمانان انتشار کرد بلکه در تمام جهان بین همه مردم دنیا به زودی گسترش وسیع پیدا کرد.
و مردم به شیوه های مختلف و طریقه های گوناگون به تحصیل علوم از همه مهمتر استفاده منطقی آن می پردازند و ما همه روزه شاهد اختراعات و اکتشافات از طرف مردم و تقدیم آن به جهانیان هستیم و تنها دلیل پیشرفت و ترقی برای بدست آوردن امکانات مورد نیاز فقط وفقط استفاده از روش علمی یعنی خواندن و نوشتن است.
و باید یاد آور شد که برای گسترش هر چه بهتر علم باید از اصول، مقررات و پلان های مربوطه ان پیروی کرد که از طریق کودکستان ها، مکاتب ،و پوهنتون ها لازم الاجرا میگردد. و در پهلوی دولت این مسولیت خانواده ها و والدین است که در راه علم کودکان و قشر اولی جامعه را حمایت و پرورش کنند تا دین خود را در برابر افراد جامعه ادا نمایند و خواندن و نوشتن را همانند یک فرهنگ عام در جامعه تزویج دهند تا هر جامعه ی بتواند اشخاص اصلاح شده و با تحرک و هوشیار را به جهان معرفی کند.
