همیشه می شنویم و می خوانیم به انواع و اقسام مختلف: از پدر و مادر که بنیۀ اساسی تربیت و اخلاق ما را تشکیل می دهند تا پیام های سیاسی و توصیه ای ریاست جمهوری در مواقع وفرصت های مختلف و متفاوت.
گاه این شنیدنها و خواندنها خواسته و گاه ناخواسته است، مقصودم از شنیدن و خواندن بیشتر وجه و یا بعد نصیحت آمیز و توصیه ای آن است تا به خواندن درس و تعلیم، نصیحتی را که از فامیل و پدر ومادرکه اهل تجربه اند و خود تجربه نموده اند را می شنویم و بر ما موثر است.
اما از این دایرۀ خودی و فامیل که جدا شویم به ما حول و جای وسیعتر که بنگریم مثلا: امام مسجد، نصیحت استادان و معلمین، مشوره ها و توصیات نوشتاری اهل علم و پیام های دولتمردان در مواقع مختلف مواجه می شویم، که چه این همه در پیگیری آموزش و تعلیم از طرف معلمین باشد یا خود آموزی وانکشاف شخصی Self-Development و یا هم پیام های توصیه ای دولتمردان در حفظ صلح، امنیت، بازسازی، نظافت و دیگرامور مربوط به دولت...
ولی آیا تا به حال به این نکته توجه نمودید که که چرا اینهمه گفتار وپیام های را که می شنویم مؤثر واقع نمی شود؟
و یا مشوره ای را که ما به دیگران می دهیم چرا مؤثر واقع نمی شود؟
به نظر نویسندۀ این متن اصل امر بر می گردد به عدم باورمندی توصیه کننده و مبارز و مدافع در وظیفۀ که در پیش گرفته است، تا مادامیکه خود این افراد به گفته های شان و به مسیری که در پیش گرفته اند باور نداشته باشند و به نصیحت های شان پیشاپیش جامۀ عمل نپوشند، گفته های شان بی اثر بوده و نه مبارزۀ شان نتیجه خواهد داد و نه هم امیدی به پیشرفت واقعی جامعه داشته باشند.
گاه این آیۀ شریف می تواند یاد آورنده و هشدار دهند باشد که خداوند می فرماید:(لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ) (چرا چيزى مىگوييد كه انجام نمىدهيد) و اگر به پیشرفت دست یافتند اینهمه فقط درحد ظاهر است که از معنویت و ثبات دایمی آن خبری نخواهد بود.
