از بین دوستان وآشنایانی که سفر کاری و غیر کاری به امریکا و اروپا می روند همیشه پرسیده میشود که برمیگردند یا نه؟ به محض خروجشان و گاهی قبل از ان بحث "ماندن یا برگشتن داغ میشود و تا آن دوست برنگردد و یا ماندگار نشود بحث همچنان داغ است.
اگر مجرد باشد، حول اعتقادات و دلایل رفتن بحث میشود. اگر مرد متاهل باشد، حول زن و بچه چشم انتظار و اگر زن متاهل باشد بحث ها بسی داغتر میشود.
دیشب دوستی از سفر چند هفته ای اش به امریکا برگشت. آنهم با دست پر! شرکت تک شارکس به عنوان صد شرکت برتر آی تی در جهان انتخاب شده و من آرزو می کنم هر روز بیشتر بدرخشند. دیشب دوباره به رفتن و ماندن فکر کردم. به اطرافمان که هر روز خالی تر از چهره های آشنا میشود و آنها در جستجوی جهان بهتر رهسپار میشوند.
قبل تر ها مساله برایم جدی تر بود و سعی میکردم آدمها را قانع کنم که در خارج هم باید زحمت کشید تا به جایی رسید و فرصتها همیشه و همه جا هست و یاد آوری کنم وضعیت فعلی ما ثمره انتخابها وبی تفاوتی های نسل های قبل است.
اما حالا فکر میکنم رفتن یا ماندن، یک انتخاب شخصی ست. هرکسی ممکن است، زندگی و آینده بهتری را در جایی دیگر از جهان جستجو می کند.
اما کاش کسی بود و آماری می داد از آنسوی آبها:
-چند خانواده ویران شدند؟
- چند نفر با وجود تحصیلات دانشگاهی مشغول کارهای سطح پایین شده اند؟
- بچه های نسل دوم و سوم آیا در جامعه میزبان به راحتی پذیرفته شده اند؟
- چند درصد از این آدمها به ارزوهای قبل از رفتنشان میرسند؟
- بعد از پنج سال...ده سال و پانزده سال، آیا انها از انتخابشان راضی بوده اند یا نه؟
- آیا جامعه افغان مهاجر در کشور X جامعه موفقی هست؟
