زمستان بلاخره رخش را از زیر پرده های سفید کشید و لباس سفیدش را بر تن نمود، پوشیدن لباس سفید یعنی تغیر مسیر و زندگی را، به گمان اغلب میرساند، که این رنگ را در محافل عروسی برای عروسان هم پسندید.

ولی باید گفت رنگ سفید پیام آور خوشی بوده نه غم واندوه ، اینکه بعضی از کسان مانند هندو ها در محافل غم خود هم از این رنگ به خاطر مراسم تکفین مرده های شان و در پوشیدن البسه های سفید مراسم شان را انجام میدهند، عقیده ی خود شان است که به فکرم این رنگ را به خاطر مقدس بودن و همچنان پاکی اش میپوشند.

ولی هدفم من از رنگ سفید همانا برف است که به واقعیت تا اندازه ی تغیر در هر بُعد از زندگی را می آورد و کسی به خوشی و عشرت از آن پذیرایی نموده و کسی به خاطر فقر و بیچاره گی اش به آن بد و رد گفته و فصل زمستان را یکی از بدترین فصل در سال میدانند.

اما به آن اندازه نباید از آن متنفر بود چون هر فصلی که در سال شامل است در حقیقت حکمت های خویش را داشته به این دلیل خداوند متعال آنرا به بنده هایش پسندیده است، فصل زمستان که یکی از اخرین فصل برای همه موجودات تلقی میشود، در حقیقت زمان به بستر خوابیدن همه موجودات خصوصاً نباتات است که در طول سال به خواری و زحمت پرداخته و بلاخره در زمستان دوباره اقاربش را از دست داده و اندکی زخمی شده ، پس به این ملحوظ این فصل را به خاطر اماده گیری کار بعدی شان که بهار است به استراحت طلب میکند.

بعد به راحتی کامل دوباره در خدمت بشریعنی انسان قرار میگیرد و دوباره همان دوره را طی میکند، اما آنچه قابل بحث را دارد ، بجث عنوان مقاله میباشد، کابل یعنی پایتخت افغانستان از آمدن زمستان چگونه پذیرایی میکند؟

خوب آمدن این فصل زیبا البته بسیاری از کسان گفتن کلمه ی زیبا را براین فصل نادانی میدانند، در حقیقت شروع بعضی از مشکلات زندگی است یعنی بسا از فقرای افغانستان که در زیر خیمه ها بسر میبرند این فصل برایشان مریضی ای خطرناک است، و همچنان این فصل بالای نخر مواد خوراکه هم تاثیرش را بجا گذاسته و به اهمیت آنها می افزاید که این خود دلیلی برای حق به جانب دانستن کسانی است که کلمه ی زیبایی را به زمستان گناه میداند و آنرا دیوانگی میخواند، اما چی قدر خوب که دولت امروزی کنترولش را بر همه فصول میداشت و حاکم ب هر گونه پیامد های طبعی میبود و همچنان حاکم بر کنترول نرخ مواد خوراکه در بازار، تا میشد که همه افغانها از همه دوران زندگی و از هر تغیر زمان به مثل مردم کشور های دیگر لذت میبرد و زندگی را زیبا میگفتند.

 

نویسنده: حکمت الله عزیز