بنام آنکه عشق را آفرید
عشق نغمه ای است آسمانی, زیبا ترین ترانه ای که خداوند در وجود انسان سرود و اشتیاق به ادامه حیات را دراین سروده به انسان بخشید و همچنان انسان با عشق زندگی میکند, صحبت اطرافیانش را درک کرده و احساس میکند قلبش آرام است. در اصل یک انسان با عشق کامل میشود, باید گفت که عشق زود از دروازه قلبها عبور میکند و لمس کردنش ناممکن نیست ولی بسیار سخت و دشوار است و همچنان عشق مانند شکوفه بهاری- مهربان, مانند نسیم- سخاوتمند, و مانند عسل- شیرین است, که زیباترین آن عشق به خداوند است, که انسان را به اوج آرامش و به قله کوه میرساند و انسانی که عاشق خداوند است, همیشه دلش از کینه پاک و مانند خود خداوند مهربان, قلبش آرام, زندگی اش پر از سرور و خوشحالی و در کار هایش موفق بوده و هیچ وقت غم و اندوه به سراغش نمی آید و همیشه و در هر کجا احساس امنیت میکند زیرا میداند که خداوند همرایش است و خداوند او را دوست دارد, کافی است در هنگام مشکلات فقط یکبار خداوند را یاد کند تا خداوند به او کمک کند و همچنان آن انسان خود را خوشبخت ترین انسان احساس میکند و حس میکند تمام خوشبختی دنیا نصیبش شده است, که در این هنگام بهترین انسان کسی است که شکر خداوند را بخاطر این همه خوشبختی بجا بیاورد و همچنان انسان زمانی میتواند که به پاکترین لذت زندگی دست یابد که صحبت خداوند را در دل جای دهد و به خداوند عشق بورزد و همچنان کسانی که به دیگران به خاطر خداوند عشق می ورزند خوشبختی ابدی نصیبشان خواهد شد.
زیرا خداوند می فرماید: راه شناختن خدا, راه عشق ورزیدن و دوست داشتن اوست, با او صحبت کن, طبق خواست او زندگی کن و پیوسته در قلب بخوا کن.
ای خدایا در سختی و آسایش, در راحتی و مشکلات در درد و لذت, در مشکلات و پیروزی هرگز تو را از یاد نمیبرم و تسلیم خواسته تو هستم.
