کمترکسی دراین دنیاپیدامیشودکه کوکان رادوست نداشته باشد.باخنده یشان نخندد وبادیدن اشک چشمانشان احساس ناراحتی نکند.معنای خنده وگریه یک کودک را بیشترازهمه مادرمیفهمد چون کودک نزدیکترین چهره ای که بعدازتولدش میبیندهماناچهره مادرش است وبه وجودمادراُنس میگیرد.همچنین کودک اولین خنده خود را نثارمادرمیکند
طفل باقناعت ترین وپاکترین مخلوق خداونداست چراکه بامقداری شیرویابا تکه نانی لبخند برچهره می آورد.درکودک آن احساساتی که دربزرگسالان است وجودندارد،ازریا ودورویی ،بغض وکینه وکجی ودروغ به دوراست،آنقدرپاک ومعصوم است که فرق بین خیروشررا نمیداند امایک حس قوی وهمیشگی درذات کودک است وآن اینکه اگراورابه جایی پراززیبایی وامکانات ببرند بازهم دامن مادرش اورا قناعت میبخشد
کودکانی هستندکه درسایه پرمحبت پدرومادرودرخانه ای گرم وامن کلان میشوند،تعلیم وتربیه می بینند،آرزوهای کوچکشان برآورده میشودوبیشتراوقات خودراباخنده وتفریح سپری میکنند امادراین میان اطفالی هم هستندکه کمترمیخندندوباکوچکترین برخورد گریه میکنند
آنهاکودکانی هستندکه درمحرومیت کامل بسرمیبرند،خانه گرم وپرازمحبتی ندارندتابه راحتی بخندندوساعت تیری کنند.آنهااطفالی هستندکه دردامن فقرونیستی به دنیا آمده اند.بعضی ازاین اطفال حتی آغوش گرم مادرراهم ندیده اند تابه رویش بخندند.این اطفالِ یتیم بابی کسی بزرگ میشوند.بیشتراین اطفال درمعرض خطرقراردارند؛درحالیکه بایداین اطفال بانرمی ومهربانی زیادپرورش یابند اما دردام بلاهاوگناهان افتاده وبارنج واشک وباسردی وبی مهری کلان میشوند.عده ای ازکودکان درمقابل مشکلات تاب نیاورده وباتمام آرزوهای کوچک وقشنگ شان آغوش خاک رامی پذیرند.خودحدس بزنیدعده ای هم که بادرد وعقده بزرگ میشوندچه قسم افرادی خواهندشد؟
کاش پروردگارا! به دستهایمان توانایی وبه قلبهایمان مهربانی بیشتری عطانمایی تااین کودکان محروم رانجات دهیم تاآنها هم بخندند،اشک نریزند وسالم زنده گی کنند
