تمام شهر را سکوت فرا گرفته است و بانگاهی مختصر میتوان فهمید که این سکوت شان پر از معناست پر از معنا ... همه با اینکه درکنار هم دیگر نشسته اند با آنهم دارند به جایی دیگری نگاه میکنند به عوض این که در صورت یکدیگر نگاه کنند در جایی بسیار دور نگاه میکنند و فکر شان رفته است  که حتی گاهی اوقات نمیتوان آنها  را با صدا کردن از آنجا بیرون کرد شاید سیلابیست شاید دنیاییست شاید دامگاهیست  

یا شاید ...ا

نمیدانم در انجا چیست که همه بعد از لحظاتی چندی که مینشینند یا در جایی نگاه میکنند به آنجا میروند البته چند باری در آنجا رفتم و سر زدم دیدم همانطور این کسانی که در اینجا نیستند روحا و جسما وجود دارند در آنجا روحا وجود دارند واما جسما نه...  و حتی در آنجا هم نیستند باز هم نمیدانم از آنجا دیگر میخواهند به کجا بروند آیا جایی دیگری هم هست یا نه نیست ؟ این معمائیست در نزد همه که انجا کجاست با این که خودشان در روزی به انجا ده ها بار سر میزنند با آنهم نمیدانند که آنجا کجاست و اما برای من این زیباست که به جایی بروی نا آشنا در آن نا
آشنائیت با همه موارد حتی با غم هایت هم اگر نا آشنا باشی خوبست

 

این هست پایان خوشبختی شاید هم نه پایان بدبختی ... حتی نمیتوان در روی ان اسم گذاشت چون اگر بگویی پایان خوشبختی اشتباهست و اگر هم بگویی پایان بدبختی باز هم اشتباهست اول برای اینکه پایان خوشبختی نیست برای اینکه هیچ وقت این دنیا با خیالات پیش نمیرود بلکه با حقیقت پیش میرود و پایان بدبختی هم برای این نیست چرا که برای لحظاتی میتوانی خود را دل داری بدهی و دیگر به غم هایت فکر نکنی و لحظاتی در زندگی خودکاوش کنی و دنبال راهی در بی راه بگردی ....ا

حال هم تمام این نگاهان غرق شده مردم افغان و فکر های پر از طلاتم شان برای انتخابات هست و همه هم دارند به روز هایی که بعد از انتخابات با خود پیش بینی کرده اند قدم میگذارند در روزهایی که بعضی ها برای خود بهشت درست کرده اند و بعضی ها برای خود جهنم درست کرده اند...ا