درقبال چنین وضعیتی، مؤسسات ژاپنی به صورت واکنش نشان دادند: خودکار کردن هرچه بیشتر و گماردن کارگران به کارهای مختلف.
اولین روش، از آنجا که امکان پرداختن به کار های جالبتر و متنوع را فراهم می ساخت، با استقبال کارکنان مواجه شد.
این دگر گونیها به توسعه صنعت روبوتها و خودکاری نیز یاری رساندند. اروپا با توسل به نیروی کار مهاجر، راه حل متفاوتی برای مسئله فوق پیداکرده بود.
روش دو، یعنی گماردن متوالی کارکنان به مشاغل، موجب تربیت کارگرانی با چندین تخصص شد. در نتیجه، انعطافپذیری سازمان کار افزایش یافت و بهترین استفاده از نیروهای تولید امکانپذیر شد.
سرانجام، سومین نگرش متوجه توسعه فعالیتهای کوچک گروهی شد، که در بین آنها «دایره کیفیت» (د.ک) رایجترین شکل است.
