بهبود وضعیت وجوه خاص: از زمان اولین بحران نفتی در سال 1973 تاکنون، مؤسسات اقتصادی ژاپن اساسا به سوی ثبات وسودآوری گرایش یافته اند.

در این زمینه، روش سنتی مدیریت، یعنی گسترش سریع برای رویارویی بارشد بطئی وعدم اطمینانهای بیش از پیش فزایندۀ محیط تجاری، جای خود را به تثبیت، دقت، و احتیاط داده است. عملیات متعدد «گنریوکئیی» («چربی زدایی») از سال 1974 در کلیۀ زمینه های مدیریت صورت پذیرفته است.

شرکتهای ژاپنی که مدتهای مدید تحت تآثیر نخستین بحران نفتی قرارداشتند، در رویارویی با دومین بحران، افزایش قدرت تطبیق خود را ثابت کردند.

     نخستین نشانه چنین تطبیقی، سیر افزایشی مسلما کند اما مطمئنی است که در نسبت دارایی کل/وجوه خاص تحقیق یافته است.

مشاهده مکی شود که این شاخص پس از سقوط به 9/13% در سال 1975%، در سال 1981 تامیزان 4/16% افزایش داشته است.

کاهش وابستگی به سرمایه های استقراضی منجر به سبک شدن هزینه های مالی شد. تأکید بر تحکیم ثبات مالی به زیان سود سهام عملی گردید.

براساس آمار وزارت دارایی، نسبت سود ذخیره شده به سود قبل از توزیع در سال 1976 به 47% و در سال 1980 به 68.3% افزایش یافت. در صورتی که سهم سود سهام درهمان دوره از 2/43% به 8/25% سقوط کرده بود.