میخواهم بگویم از درد آنها، از پریشانی آنها، از کسانیکه تمام زندگی آنها نابود شده است.از کجا شروع کنم وبنویسم البته باید گریه کرد واحساس همدردی کرد با کسانیکه پدر،مادر،خواهر،برادر ویا کسیکه تمام اعضای فامیل خود را از دست داده به غیر از خود. این حادثه غم انگیز ولایات بدخشان ، جوزجان همه گی را موتثرساخته است
.
چی باید گفت در مورد آنها! آنهای که نه خانه دارند، نه جیزی برای خوردن ،نه لباسی برای پوشیدن ونه هم هیزومی برای پختن نان واز همه مهمتر یک الی دونفر از اعضای فامیل خود را از دست داده اند.واقعاًبا نوشتن این مقاله اشک از چشم مانم جاری شد.وبا دیدن آن فرزندی که هیچ چیز را نمی فهمید وفقط فقط با فریاد زدن پدر خود را می خاست
.
کجاست انسان دوستی! انسان های که واقعا به فکر آنها باشند وفقط هدف شان کمک رساندن به آنها باشد. البته شاید سری به زنند به آنها وتسلیت بدهند آنها را.اما اگر از واقیعت تیر نه شویم واقعا به آنها کمک کردم؟ یا نه بخاطرگرفتن عکس یادگاری در آنجا رفتند ویا هم واقعا بخاطر کمک رساندن به آسیب دیده گان در آنجا رفتند
.
وای! خدای من جالب این جاست! کمک های که دیگران به آسیب دیده گان بدخشان،جوزجان ،در کل افغانستان کردند آنها به فروش رسیده است.از کی باید گفت وبرای کی باید گفت.کیست که صدای من وتووآنها را بشنود
.
خوب به هر حال.اما کسانی هم هستند که واقعاً هدف شان کمک رساندن به تمام آسیب دیده گان می باشد.من اشخاصی را دیدم که آنقدرتوانای کمک کردن به آسیب دیده گان را نداشته اند اما باز هم همان اندازه که قدرت داشته اند کمک کردند
.
ودر آخر میتوانم تشگری کنم از تمام کسانیکه به آسیب دیده گان افغانستان کمک کردند.
