جامعه ساختاری از زن ومرد است که هر کدام در تشکیل گوشه گوشه ی آن سهم بارزی را دارا می باشند . آنها با حجب و حیای خود و با حفظ وقار اسلامی خود می توانند جامعه ای سالم بسازند . اما اگر این حیا وعفت ازبین برود دیگر نمی توانیم بگوییم که یک جامعه ی سالم داریم . حفظ احترام در یک جامعه هائز اهمیت زیاد می باشد که در بین مردان و زنان باید رعایت شود این احترام می تواند شرم و حیا را در جامعه به وجود بیاورد ، اما امروزه احترام گذاشتن به طرف مقابل و بزرگ سالانمان فراموش شده و پشت گوش انداخته می شود . اطفال احترام کردن به بزرگ تر خود را شوخی می پندارند تا جایی که به جای ادای احترام با آنها به گستاخی صحبت می کنند
.
بعضی از مردان و زنانمان نمی توانند فرق شوخی بین محرم و نامحرم خود را تشخیص دهند و همه را با یک نظر می بینند و برایشان اهمیت ندارد که چقدر این رفتارشان در نزد خداوند خشم اور و ناراحت کننده است . هنگامی که به بیرون قدم می گذاری متوجه مردان بی دین و دین فروش و هرزه میشوی که تمام وقت در کوچه ها و سرک ها در حال پرسه زدن وچشم چرانی اند ، صحنه ی بسیار غم انگیزیست که متوجه شوی کشوری که به اسلامی بودن خود افتخار می کند با این وضعیت خراب مواجه است و این مردان اسلام را در بدترین حالت قرار داده اند.
حالا کار ما به جای رسیده که مردانمان مرد نیستند و زنانمان زن نیستند و مردم ازیاد خدا غافل مانده اند.باید چه کار کرد ؟وباید از این جهنم به کجا فرار کرد؟
..
اما هنوز مقداری جای امید است هنوز دختران و پسران با وقاری وجود دارند که شرافت خود را برای کار های احمقانه سکه ی یک پول نمی کنند و اسلام را با دل جان خود در وجود خود پرورش می دهند و در هیچ موقعیتی خود را نمی بازند و به خود وخدای خود خیانت نمی کنند . اگر هر انسانی گاها در آرامش بنشیند و وجدان خود را قاضی قرار دهد و رفتار و اعمال گذشته ی خود را مرور کند ، خواهد دید که در واقعیت چقدر از وقت با ارزش خود را برای کار های با ارزش مصرف کرده است وچقدر را به بطالت و گناه گذشتانده است ،آن وقت شاید بتواند مقداری از بار گناهان خود را کم کند و به نوبه خود جامعه را از تباهی نجات دهد.
