تمام مردمی که در خارج افغانستان هستند از زمانیکه جنگ در افغانستان بوده، بسیار آرزو دارند که دوباره به کشور خود بیایند و یکجا با اقوام و خویشاوندان خود زندگی کنند، اما زمانیکه به افغانستان برای ماندن میایند و اوضاع و احوال افغانستان را میبینند بعد از گذشت دو ماه یا حد اکثر شش ماه میخواهند پس دوباره به کشوری که بودند برگردند و در طول یک سال یا دو سال دیگر اثری از آنها در افغانستان دید نخواهد شد
این بسیار سخت و درد آور است هم برای کسی که دوباره میخواهد برود به کشوری که در آن به عنوان مهاجر بوده است و کشوری که از خودش است را ترک کند و هم برای کسی که سالها به این امید بوده که آنها را ببیند و الان شاهد رفتن دوباره آنهاست، زمانیکه آنها میروند همان کسی که سالها با این امید بوده که آنها را ببیند دارد به این فکر میکند که چقدر این زمانیکه به آنها بوده است کوتاه بوده! آیا دوباره هم میتواند آنها را ببیند یا خیر؟ یا نه دیداردیگر هست در قیامت...ا
گاهی اوقات دور بودن از دیگران آنقدر سخت نیست بلکه این بسیار سخت است که از خود کشوری داشته باشیم اما در عین حال نداشته باشیم و در کشوران بیگانه به حیث یک بی مادر و یتیم زندگی کنیم و در آرزوی این باشیم که آن کشور دست یتیم نوازی به سر مان بکشد به مانند یتیم به ما نگاه کند به مانند یتیم از روی دلسوزی برایمان نانو آبی بدهد که در آخر چه از گشنگی و تشنگی نمیریم... آیا این شد زندگی ؟
آیا معنای زندگی فقط همین زنده ماندن است و بس نه معنای زندگی این نیست بلکه این معنایش هست بازندگی چون ... هم میتواند خود را زنده نگهدارد با خوردن و آشامیدن پس زندگی ما چه شد به باد فنا رفت در صورتیکه هنوز زنده هستیم و داریم زندگی میکنیم. خوب چه میتوان کرد شاید این نوشته شده است در قسمت ما شاید هم نوشته نشده است بلکه خودمان داریم این قسمت را مینویسیم و قلم در دست خودمان است
در آخر افغانها در افغانستان باشید حتی اگر زمانی افغانستانی هم نداشته باشید چون خودتان افغان هستید و در هر کجای دنیا هم که باشید بازم افغان هستید و بازم افغان هستید
