جامعه ما جامعه ای که فقط و فقط سخن میزنند و ندارند عمل حتی به اندازه یک ذره نیوترون جامعه ای که همه در آن من اند و من اند، اما با تاسف هیچ کدام شان یک گرام هم نیستند تمام مردم این جامعه با سخن ها یشان تمام جامعه را ساختند تمام دیوار ها، بنا ها ، آثار ها و... اما در عمل حتی یک راه را هم هموار نکردند بلکه اگر در راه
یک تپهء خاکی بود آنها در رویش یک کوه سنگی را گذاشتند
حتی با سخن هایشان به خورشید سفر کردند با این که در عمل اگر قدم برداشتند پس دوباره در سر جایش گذاشتند درست امروز روزی است که مردم ما میخواهند و میخواهند اما از قدیم رسم بر این بوده است که برای رسیدن به خواسته ها باید تلاش کرد که خواسته ها تبدیل شوند به داشته ها نه خواسته ها همانطور خواسته باقی بمانند اما
اگر به همین منوال زندگی مردم جامعه ما به پیش رود همیشه خواسته ها خواسته میمانند
جالب است که مردم ما ساعت را برمیدارند می بوسند و میگذارند سر جایش گرچه درقدیم سنگ را می بوسیدند اما... بعد به گذشتنش نگاه میکنند ای کاش امروز هم به مثل قدیم روزها اهسته اهسته میگذشت نه که هر ساعت به اندازه یک ثانیه هم نشود روزها به مانند بادها میگذرند، ساعت ها به مانند شهاب سنگ و...ا پس چه شد زندگی ما همه به باد رفت بدون اینکه خودمان بفهمیم و بخواهیم ؟ چرا ما انسانها داریم کم کم از واقعیت ها دور میشویم وبه خیالات نزدیک؟
در آخر اگر به سخن تمام کارها را میتوانستیم انجام بدهیم آن زمان ما به دست و پا کدام نیازی نداشتیم چون دو چشم دوگوش و یک مغز کافی بود برای انجام تمام کارهای مان اما اصلا این طور نیست، درست است که اینطور نیست خوب باید فراموش نکنیم که خداوند دست و پا و با یک فکر باز برای تمام مردم دنیا اعطا کرده است که همه بتوانند به هر چه که میخواهند و به هر چه که در رویا میبینند برسند
