ادامه انواع بافنده گی

 

بافنده گی از شاخچه یا خمچه های ارغوانی :

ارغوان درخت غیر مثمر است که در کوه های وطن ما جنگل های انبوه آن زیاد است و همه آن را می شناسند.

جنگل های ارغوان در کوه های فرخار ، سمنگان ، هرات ، بادغیس ، پروان ، خواجه صفا در کابل و بدخشان از قدیم وجود دارد 

گل ارغوان به رنگ ارغوانی و کبود بسیار زیبا و معطر است در فصل بهار مردم به ارغوان زار به میله و تفریح می روند.

 

چوب و شاخچه های ارغوان ارتجاعی و بسیار محکم است وقتی که تازه باشد با تاب دادن ، تاب می خورد و نمی شکند به این سبب مردم شاخچه ( خمچه ) های ارغوان ، کجاوه آتنگ قلبه ( منجیله ) و دیگر لوازم می بافند.

بافتن کجاوه:

کجاوه یا سبد ظرفی است که از خمچه ها تازۀ ارغوان شاخچه ( خمچه ) گز و زرد بید بافته می شود که روستایی ها از آن برای حمل و نقل میوه های تر مانند : زرد آلو ، شفتالو ، آلوبالو ، گیلاس ، توت ، آلو و همچنان انتقال کاه و بیده برای حیوانات استفاده می کنند.

 

بافتن آتنگ قلبه ( منجیله ):

دهقانان چند شاخچه ( خمچه ) های تازه ارغوان را تاب داده به هم می پیچانند و از آن آتنگ می سازند بعد آن را به یوغ و اسپار بسته و زمین را قلبه می کنند ، همچنان در احداث راه هم از اتنگ  استفاده شده است

راه آتنگا در ولسوالی درواز ولایت بدخشان در ساحل دریای پنج ( آمو) از شاخچه ( خمچه ) های ارغوان ساخته شده بود

چوب های ضخیم ارغوان را به شکل میخ های نوک تیز تراشیده و در کمر کوه کوبیده و به تعداد چهل الی پنجاه آتنگ را مانند زنجیر به هم بافته و در این میخ ها بسته و محکم می بندند.

 

مسافری که بعد از طی منازل طولانی با پشتاره یی  به این جا می رسید و می خواست از آن جا بگذرد آتنگ اولی را با دست  گرفته بر آن زنجیره آتنگ ها صعود می کرد و پی هم دست دراز کرده به دیگری بالا می شد به همین ترتیب تا به 30 الی40 آتنگ می برآمد .

گاهی به اثر فرسوده گی و شکستن آتنگ ها یا کم دلی و واهمه ، رهروان از فراز اتنگا و خمیده گی کمر گذرگاه از ارتفاع چند صد متر با پشتاره به دریای پنج سقوط می کردند .