این بار میخواهم بینش خود را راجه به خلقت انسان وتفاوت آن با حیوان را بگویم. هر انسان در مقابل تمام خلقت های خداوند(ج)بینش و نظریات متفاوتی دارد .که به اساس آن ماحول خود را درک کرده وپزیرفته است وبه اساس همین جهان بینی خود دیگران را درک میکند ومی آموزاند.و حال من میخواهم بینیشی که نسبت به خلقت انسان وحیوان دارم برای تان بگویم .
تنها کسیکه جهان بینی دارد انسان است و خداوند(ج) این خصوصیت را تنها به انسان ها عطاء نموده است تا به اساس همین جهان بینی خود خدا را بشناسد؛ یاد گیر انسان از زمان تولد او شروع میشود. وتا زمانیکه میمیرد ادامه دارد. اما حیوانات از زمانیکه تولد میشوند همه چیز را میشناسند. مثلآ نوع غذای خود را میشناسد ،دشمن ،دوست، خوبی ،خرابی و نوع شکار شان رامیدانند. یعنی زمانیکه تولد میشود مغز آنان سفید نیست خداوند(ج( از اول همه چیز را به آموزانده از اول میداند که چطور حرکت کنند،چطور بخورند و چطور از خود محافظت کنند
.
انسانها عقل دارند وعقل شان هم نامحدود است. وهر چیز را میتواند بیاموزد وهر روز میلیونها چیز را میبیند و میاموزد وبه حافظه یی خود میسپارد.اما حیوانات شعور دارند وهمین عقل وشعور شان محدود است.
هدف خلقت حیوان هم خدمت برای خلق خدا میباشد.ما میبینیم که حیوان از لحظه یی تولد آماده خدمت به انسان است. وخداوند(ج)حیوان را یک موجود یکبار مصرف خلق کرده یعنی زمانیکه میمیرد دوباره زنده نمیشود.وهدف دومی خلقت حیوان این است که زنده گی را به انسان ها آسان وراحت بسازد وانسانها بتوانند از گوشت، پوست واز خود آنان استفاده نمیایند.
حیوانات در طول زنده گی میخورند، مینوشند، میخوابند، و پشت روزی خود هستندو هیچ هدف دیگری ندارند.وهدف خلقت انسان شناخت خداوند(ج) وعبادت او تعالی میباشد .پس تنها فرق انسان با حیوان هدف داشتن وبعد معنوی آنهاست.
.
