مادری لباس سیاه به تن کرده بود. در گوشه ای اتاق نشسته بود و حیران به پسرش که تازه درگذشته خیره شده بود. می توانستی از گرفتگی چهره، عمق غمش را دریابی، زن جوان به نظر که صد سال پیر تر شده بود.
خلق و همسایگان همگی باهمدیگر زمزمه می کردند که شاید مادر نیز از غم مرگ پسرش جان دهد، ولی زن از جا بلند شد و به سمت پسرش رفت، چشمانش را بست و چهره او را پوشاند و گفت: پسر جانم! چه بی تابی ای است در آنچه از دست داده ایم؟ و چيست گريه در آنچه فردا به تو نازل مى شود؟
اى پسرك من! چشيدى آنچه پدرت چشيده بود و خیلی زود مادرت هم آن را خواهد چشيد.
پسرک من می دانی، که بزرگترین راحتی جسم خواب است، و خواب برادر مرگ است. پس چه تفاوتی است بین اینکه تو بر فراشت خفته باشى يا بر غير فراشت مرده باشى؟
بدان که فردا روز سوال و حساب و کتاب و بهشت و دوزخ توست. پس اگر تو از اهل بهشت باشى، مرگ به تو ضرری نمی رساند و اگر از اهل دوزخ باشى، زندگانى دنيا تو را فایده ای نداشت، هرچند طولانی ترین عمر را در میان مردم داشته باشی.
پسر جانم! اگر مرگ بهترین چيزها براى انسان نبود، هر آينه خداى تعالى پیامبر خود (ص) را نمى ميرانيد و دشمن خود شيطان را مهلت عمر ارزانى نمى داشت.
