از صاحب قلمان بسیار شنیده ام که این چنین از این باران سخن میگویند: سرنوشت را باید از سر نوشت.
یعنی نباید به هر سازش رقصید یا همچون غلام حلقه به گوشی در مقابل هر خواسته اش سر تعظیم فرود آورد و خاموشانه پذیرفت و انجام داد، به هر سو ناخواسته رفت و در پایان، پشیمان از این که شاید میتوانست، افسوس، اگر میشود و هزاران کاش های که شاید کدام شان با تحرکی اندک لباس واقعیت می پوشید و به آرزوها و ارمان ها نمی پیوست.
سرنوشت را باید از سر نوشت، این سر کجاست؟ طفولیتم، سال گذشته ام، ماه گذشته ام، دیروزم و یا هم ساعت و دقیقه و ثانیه ای که گذشت؟
نه! ما نمیتوانیم به گذشته برگردیم بل، سرنوشت ما امروز ماست. از آغاز این لحظات امروز مان که همانا با طلوع آفتاب زند گی بخش آغاز میگردد. از همین لحظات است که میتوانیم تصمیم بگیریم که چه چیز ها را در کتاب سرنوشت ما بگنجانیم. چگونه شروع کنیم؟! با لبخند زیبا و کار نیکو یا هم با رفتار ناشایست و راهی اشتباه و یا با عزم و همتی راسخ که متضمن زندگی با مبدا و مقصدی والا و بس نیکوست.
مختار آفریده شده ایم، آن خدای لایزالی که با تدبیرش این سرنوشت را بر ما قلم زده است اجازه ای تغییر و اصلاحش را به ما داده است که چگونه بگذرانیم؛ نقش دزد این قصه را بازی کنیم و یا بر عکس پلیس داستان باشیم. موجودی اجتماعی آفریده شده ایم، سرنوشت و زندگی ما زندگی دیگران را نیز متاثر می سازد. پس بر ماست تا امروز خویش را طوری رقم بزنیم که نفعش به ما و اطرافیان مان برسد به جای ضرر و زیانش.
با برنامه ریزی، با هدفمند سازی، با نیت نیکو و با یاد و ذکر پروردگار مان می توانیم بارانی سیل اسا نه، بل بارانی با رحمت نصیب زندگی خویش و دیگران سازیم.
برای خواندن مطالب قبلی بیتلندرز لیسه ملکه جلالی میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:
