جنگجو به دنیا می ایی و از همان امدنت دشمنانت تیغ ها را تیز ِ زبان ها را تلخ ِ گام ها را مهاجم ِ نگاه ها را پر از نفرت می کنند و هر روز تو را به جوخه می سپارند . 
تو هر روز به دار اویخته می شوی و بدنت تیر باران می شود و تو باز بر می خیزی و قامتت را استوار تر از قبل ِ سینه ات را پر مهر تر از گذشته ِ دستانت را پر از برکت و لبانت را پر از خنده می سازی و تمام مردنت را در پس ان چشمانت حبس می کنی
در پستوی دود زده می خرامی و لبانت را گاز می گیری و دستانت را به تنور خشم و نفرت مردان این سرزمین می سپاری . انها می ایند و می روند و فراموش می شوند و تو می مانی با قصه هزار و یک شب که زمین را از نو بسازی و سبز شود و برکت از دستان تو بارور می شود . 
مردان به جهنم خشم خود می میرند و تو باز فرصتی دیگر برای تکرار قصه می دهی . این قصه را همین جا نقطه پایان بگذار و جهان را از شر شیطان های جنسیت نجات بده … زن

زندگی صفر درجه 
کاوه ایریک