اضافه از سه دهه جنگ، ویرانی، فقر فرهنگی، اقتصادی و نابسامانی های جامعه همه دست بدست هم داده و سیاست و نظام کشور را زیر سوال برده و دگرگونی ها را در تمام عرصه ها به بار آورده است که زندگی ملت افغانستان را دشوار و سخت ساخته است که انسان های قوی و پر درآمد به اشخاص فقیر و یا نیمه فقیر تبدیل گردیدند و در نتیجه زندگی را تنگ ساخته و ناچار وطن عزیز خود را از درهای مختلف ترک گفته و به کشور های دور و نزدیک به مانند پرندگان بی آشیانه پناه بردند و فرهنگ بیگانه گان را با تمام شروط شان قبول دارند و در حقیقت جام زهر را نوشیدن و تا به حال هم مینوشند و این جنگ تمام ناشدنی شیوه های طالبانی، غیر طالبانی و مافیای منطقه را به خود اختیار نموده است
.
عدهء، اکثراُ جوانان بخاطر تبلیغات غرب از جهات مختلف (رسانه های صوتی و فیلمی) فریب خورده در حالی که مشکلات چشم گیری در رستای زندگی شان وجود نداشته و با دلایل نا معقول وطن را ترک میکنند و فرهنگ خود را فراموش کرده و اولاد وطن بیگانه میشوند و این حالت تا زمانی ادامه دارد که مردم افغانستان خاموش، نا امید و بدون کدام جنبش بمانند. اما در پهلوی همه این بدبختی ها عدهء کثیری از ملت مظلوم ما همه مشکلات را متحمل گردیده و ترک وطن و یا وطن فروشی نمیکنند و به دروازه های بیگانه گان پناه نبردند عشق وطن، زیبای ها و مناظر آن را به ساختار وطن تشویق نموده است و تلاش میورزند تا از دست رفته های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی خویش را دوباره زنده نمایند عشق وطن در گوشت و پوست و رگ شان جاگزین گردیده است و نمیخواهند که نسل آیندهء خود را در دامن بیگانه ببیند که تا از یک طرف وطن و از طرف دیگر دین و فرهنگ خود را از دست بدهند.
همه مردم دنیا به وطن خویش عشق دارند اما مهاجرت ها در داخل، خارج و غلبه کردن فرهنگ های مختلف، عشق وطن را از وجود ما کمرنگ نموده است که نتیجه این همه بدبختی ها بر میگردد به همین متن اخیر به امید آن روزی که مردم افغانستان بخود بیایند و همدیگر خود را تحمل کنند و وطن خود را بسازند تا از تاخت و تاز بیگانه گان نجات بیابیم به امید آن روز.
