بالاخره تصمیمت را گرفته ای و به دکتر میگی که سر راهش برایت یک بلیط بگیرد و راهی شوی . دلت میخواهد بشینی پای مجسمه های بودای بامیان و یک نان تر دوغ مست بزنی و بعدش ارام در یکی از مناره های بامیان بخزی و به خواب بروی . 

دست میان گندم زارهای دشت بیندازی و تا کمرش پایین بروی و بعد یک دست به دست و کمر به کمر برقصی و میان جوی ابی بلغزی وگناه قشنگ بکنی 

وسایلت را یک بار دیگه مرور میکنی  که چیزی از یاد نرفته باشد . کلاه پیک دار ِشلوارک ِ دوربین عکاسی ِ دستمال مرطوب ِ لب تاب ِ عینک دودی که نداری و میخواهی طبیعت را با چشمانت لمس کنی . 

صبح که فیس بوک را باز میکنی متوجه میشود تعداد زیادی رفته اند بامیان وعکس ها انداخته اند و تعدادی هم در حال قرار مدار هستند که فردا یا پس فردا راه بیوفتند و بعد دکتر زنگ میزند که بلیط برایت گرفته است و باید ساعت ۶ راه بیوفتی که بروی 

روی حیاط کنار درخت میشینی و فکر میکنی که چقدر ادم رفته اند و حالا اصلا دلت نیست که بروی . لباسهای چرک را دوباره در پلاستیک می اندازی و اویزان میکنی در حمام .. می ایی و اب جوش میزاری تا بتوانی یک چای سیاه دم کرده بخوری و دست میبری به جیب و ۲۰۰ افغانی به برقی میدهید که برق خانه را درست کرده است . 

او میرود و تو میمانی که بروی یا نروی ؟

باید بهش فکر کنی دمپایی را میپوشی و میری توالت ِ توالت را دوست داری ِ جای دنجی است و میشود فکر کرد ِ همیشه فکرت انجا بیشتر کار میکند ِ  اولین شعری که سرودی در توالت به ذهنت امد و بعد ان توالت برایت مقدس ترین مکان تفکر شده است .

سه تا طرح انیمیشن و یک نمایشنامه حاصل  این جای دنج و خلوت بوده است . توالت مثال یک ماشین فکر است برایت . میشینی و سیگارت را دود میکنی و فکر میکنی که بروی یا نروی ؟

نه هر چقدر که منتظر میمانی هیچ چیزی به ذهنت نمیرسد . بلیط اماده است  و انرژی که داشتی تحلیل رفته است مثل فلاش تانک دستشویی که به یک باره تخلیه میوشد تمام کثافات را در خود میبلعد تو هم تخلیه شده ای 

نه انرژی رفتن است نه ماندن در این کابل دلیگر ِ کابل برایت شور و هیجان زندگی بود و حالا مثل بوگیر توالت است که فقط برای اینکه واجب باشد در مکانی مقدس فکری باشد به ان نگاه میکنی 

زندگی صفر درجه 

کاوه ایریک