در کل نگاهی می اندازیم به نحوه ی دوبلاژ در رسانه هایی که از این هنر استفاده میکنند.

در ابتدا اگر متوجه شده باشید، بیشترین مسئولین دوبلاژی که در رسانه ها نقش دارند، اصلاً نحوه تشخیص یک گوینده یا دوبلور مناسب را یاد ندارند. به همین دلیل در بیشتر رسانه های ما صداهای رسا، دلنشین و مناسب دوبلاژ نداریم

درواقع این ضعفی است برای بیشتر رسانه های ما در عرصه ی دوبلاژ حرفه یی. واضح تر بگویم که در بیشتر رسانه ها در بخش دوبلاژ فیلم و سریال ها، صدای شخص دوبله کننده با شخصیت بازیگر در فیلم اصلاً مطابقت و هماهنگی ندارد. مثلاً برای یک پسر بچه ی خردسال، صدایی مانده اند که باید برای اشخاص بالاتر از 20 سال استفاده شود یا برای یک زن جوان صدای یک خانم کهنسال را مانده اند. یا برای شخصیتی که بسیار فرهنگی و مدرن است و با ادبیات بالایی صحبت میکند، صدایی بسیار سبک و طنزآمیز را جایگزین کرده اند.

به عنوان مثال، در یک سریال یک دوبلور بجای دو الی سه شخصیت صحبت کرده است که صدایش کاملاً شناخته میشود

این موارد باعث پایین آمدن سطح کیفیت کاری میشود. اگر کسی توجه به خرج دهد، متوجه میشود که در بعضی از سریال های دوبله شده، دوبلورها از صدا، لحن و بیان روزانه و عادی خود استفاده میکنند که این گزینه نیز واقعاً قابل انتقاد است بطور مثال شخص دوبلور اصلاً روی صدا، لحن، لهجه و بیان خود تسلط ندارد، مثل این میماند که دوبلور همین لحظه از خواب بیدار شده و پشت مایک مینشیند و دوبله میکند.

ادامه دارد...