ادامه فیلمنامه..
استاد سارا: سلام برادر من استاد سارا هستم می بینم چند روزی است سارا نیماید مکتب پریشان شدم حال گفتم باشه ببینم چی شده برادر سارا: سلام خواهرم خوبم نه دیگه نمیشه
مشکلات زیاده همینکه خواندن ونوشتن یاد داشته باشه غنیمت است استاد سارا: نه برادر اینطورحرف نزنید شما ه فهمیده هستین میدانید که به این کشور ما جنگیده افغانستان درس بهترین چیز است به زندگی انسان حیف است
چیزی دیگری نمانده بخیر تمام می شود اگر مسله تنها رفتن وآمدن سارا به مکتب است من خودم هرصبح میایم او را میبرم وموقع رخصت او را می
آورم خانه تان برادر سارا: باشه خواهرم
بالاخره شد که پشیمان شدن وراضی به دوباره
رفتن سارا به مدرسه شدن وبازهم سا را به دلش
ناراضی بود. باخودش میگفت میدانم هنوز هم فا
میلم منو نبخشیدن وبالاخره بعداز این همه مدتهای
که گذشت نزدیک عید قربان شد وبعد ازیک هفته
عید شد ومرجان که یکی ار اقارب نزدیک یعنی
دوست صمیمی سارا بودم آمد به خانه شان ومی
خواست معذرت خواهی کند درحالیکه کار از کار
گذشته بود سارا نیامد پیشش فهمید که مرجان است
دویده رفت داخل اتاق دیگر ودر را از رویش بسته
کرد درحالیکه صدای مرجان رامیشنید که آمد پشت
در ومیگفت سارا در را باز کن ساراســــکوت کرده
جواب نمیداد وهرچه سارا خواست خاطرات گذشته اش
را فراموش کند ولی نمیشد بخاطریکه همش صدای
مرجان دخل گوشش فرو آمد از بس روی اعصاب سارا
فشار زیاد آمده بود هیچ کس را دوست نداشت که کنارش
باشه همش میخواست تنهاباشد وچهره مرجان همش مانند
یک پرده سیاه رویش می آمد همش صدای مرجان به کوشش
میرسید برایش میگفت. دیگه هیچکس تورا دوست ندارد.
خودرا بکش. این زندگی بر تو ارزش نداره . این زندگی
به درد تو نمیخورد درهمان حال . حال سارا بدتر میشد وهمش
خودرا میزد وچیغ می کشید صدایش ر شنیدن فورا اورا
به ماشین انداختن بردن شفاخانه درحالیکه روز دوم عید
هم بود شفاخانه هم خلوت بود
مادرسارا: سارا دخترم تورا به خدا جواب ده تورا چی شده
سارا: مادر برایم دعاکن
مادر سارا: تورا بخدا چشمایت را بازکن
سارا: دعاکن بمیرم دیگه هیچکس منودوست نداره
صجنه چهارم: موقعیت: بیرون شفاخانه مکان: خارجی زمان: روز
دخل راه بودن ورسیدن به شفاخانه برادر ومادر سارا اورا ازماشین پیاده کردن وبردن داخل شفاخانه از بس سارا یک دختر بسیار دل پاک بود به قدرت خدا هیچ کس حتی هیچ داکتری درشفاخانه وجود نداشت اورا بردن یک اتاق دیدن یک داکتر نورانی آمد پیش روی شان واین یک معجزه ای بود فورا دوکتور گفت اورا روی تخت بخوابانید تا معاینه اش کنم
دوکتور: دخترم تورا چی شده؟
سارا: نمیدانم به داخل خانه بودم یکدفعه ای حالم خراب شدن
دوکتور: چقدر میلرزی
سارا: کمکم کنید زیاد خنک میخورم
دوکتور: کدام دوایی که ازپیش خود نخوردی
سارا: نه بخدا نخوردم من اینطور دختری نیستم
دوکتور هم زیاد ترسیده بود
بعد گفت پس خود به خود همینطور شدی سارا درحالیکه زیاد می لرزید وروی چوکی روبروی دئکتو نشسته بود ومادر وبرادرش کنارش نشسته بودن چیغ زد و گفت وبه طرف برادر خود یک نگاه انداخت گفت هیچ کس منرا دوست ندارد دیگه زندگی برای من ارزش ندارد دوکتور به جوابش گفت دخترم تو چرا این قسم حرفها میزنی البته که تورا دوست دارند اگر تورا دوست نمیداشتن به روز عید تورا به ماشین نمیاوردن دوکتور ببین برادرت ومادرت چقدر رنگ شان پریده وهول زده شده
سارا: برادر تومنرا دوست داری
برادرسارا: آره که دوست دارم خواهر قندم اگر
نمیداشتم پس تو را نمیاوردم
دوکتور که حال سارا را میدید زیاد دلش سوخته بود وفورا اورا بر روی تخت شفاخانه سرش را گذاشت وبرایش آمپول آرام بخش تزریق کرد وبعد از آمپول اورا خواب برد وبعد از اینکه سارا کم به هوش شد وخواش برد جلو سارا نه بلکه به فامیلش گفت دوکتور: دختر شما سارا زیاد حالش وخیم است وفشارش همزیاد پایین است اینقدر حالش خراب بود که رگهای سرش اگر اده دقیق دیگه نمیاوردین میترکید دردش خیلی شدید بوده وحالا برایش یک آمپول ارام بخش تزریق کبدم که اورا خواب برده وتا خودش بیدار نمیشود بیدارش نکنید مادر: باشه بیدارش نمیکنم ولی دوکتور صاحب
شمارا به خدا دخترمن خوب میشود وکدام مشکل جدی که ندارد؟
دوکتور: بلی خواهرم انشاالله به زود ترین فرصت خوب می شود ولی هرآن چیزیکه می خواهد درمقابل حرفش نه نگویید بلکه برایش فراهم کنید اگرنه دوباره تشویش چیزی کند حالش همینطور خراب می شود
مادر: درست است دیگه هیچ وقت ناراحت نمیکنم
بعداز حرف ها دوکتور وفامیل سارا، سارا را گرفتن بردن داخل ماشین وسرش را گذاشتن حرکت کردن طرف خانه نزدیک خانه شد همه ی فامیل: خواهر، زن برادرهای سارا، وپدرش دویده آمدن وگفتن چی شده کدام مشکلی که نیست بهتر شده بلی ولی حال باید بیدارش نکنیم چون حوصله حرف زدن را ندارد بعد اورا از پله ها گرفتن و آوردن بالا پدر سارا زیاد ترسیده بود وبه همه میگفت بیرون شوید بذارید دخترم بخوابد آرامش بگذارید فورا به سارا جا انداخت یک پتو زیر پایش ویکی هم رویش چون زیاد می لرزید وبالشتی همزیر سرش بعد از ینکه تا چند ساعتی استراحت بود بعد ازینکه به هوش آمد چشمانش را بازکرد دید پتو به رویش انداخته شده بود وسیروم به دستش وصل است
سارا: من کجام، منو چه شده، چرا این به دستم وصل است
مادر: دخترم تو مریضی باید استراحت کنی
بالاخره تاچند روزی مریضی اش کم کم خوب شد ولی مثل قبل صحتمند نشده بود هرموقع فکرش مخشوش میشد به چیزی رو اعصابش تاثیر میگذاشت وسردی ای زیادی سرش می آمد احمد هم این حالت سارا را فهمده بود احمد هرچه فکرمیکرد هیچ راه حلی بدستش نمیامد وسارا هم از شنیدن این حرفها زیاد متاثر شد که پدر احمد به این قضیه رازی نیست چون از یک طرف اینکه احمد را از دست می دهد زیاد غم میخورد و سپس دوباره همین مریضی سرش آمد و روز به روز مریضی اش بیشتر میشد بالاخره از جدا شدن سارا واحمد زیاد نگذشت چراکه سارا واحمد همدیگر را دیده نمی توانستند وبعد از جدا شدن هیچ همدیگر را دیده نمی توانستند وبدون انکه احمد جای سارا را بلد باشد بعد ازینکه فامیل سارا از این قضیه سارا واحمد خبر شدند از آن خانه رفتند ومدت ها گذشت اجمد زیاد سارا را دعا میکرد که مریضی اش خوب شود وبعد از اینکه مریضی سارا بیشتر شد احمد شان بدون آنکه بفهمند آمد ن کنار خانه سارا همسایه شدن وفامیل سارا بدون آنکه بدانند وقتی ناگهان احمد اسباب های خانه شانرا از ماشین پایین میکرد دفعتا سا را آمد کنار پنجره واحمد ار دید زاد خوشحال شد
سارا: خدایا خواب می بینم یا بیدارم اصلا باورم نمیشه
سارا باغمهای که داشت وخوشحالی که داشت احمد را دید با وجودیکه چهره اش تغییر کرده بدون آنکه فامیلش بدانند دویده دویده آمد ودروازه را باز کرد احمد برای بار اول ایکه بعد ازمدت ها سارا را دید اشک ا زچشمانش جاری شده بود است سارا را درآغوش گرفت واورا در آغوش خود گرفت
احمد: تو همان سارای منی چرا اینقدر فرق کردی نمیدانی که چقدر خوشحالم
سارا از این حرف احمد زیاد یک حس عجیبی برایش رخ داد ودویده رفت طرف منزل واین آخرین ملاقاتی بود که احمد وسارا با هم کرده بودن جلو تر ازاینکه سارا برود به خانه مارش رفت دید سارا داخل خانه اشت نیست آمد و دید با احمد که دوستش است صحبت میکند مادرش دستش را گرفت ودر را روی احمد زد و اورا آورد خانه واحمد محکم در را میزد ومیگفت
احمد: سارای منو کجا می برین سارا تو رو خدا هر
جامیری منم ببر سارا تو رو خدا تنها نذاری من بدون ت ویه لحظه ام زندگی کرده نمیتوانم
بعد ازاین اتفاقات دو روز بود حال سارا بدتر شده بود واورا بردن خارج از شهر برای تداوی کردن بالاخره به اثر عملیاتی که سارا را کردن فامیلش او را از دست دادن وفامیلش شروع به گریه کردن نمودن.
احمد که آمد درکنار خانه سارا همسایه شان شد دید یه منزل سارا صدای گریه وفغان است و دویده از خانه بیرون شدن ومنتظر این هستن که سارا را می آورد با وجودیکه اورا از دست دادن
احمد فهمید که سارا را از دست داده اصلا باورش نمیشد وبعداز یک ساعت تابوت سارا را آوردن واز ماشین پایین کردن جلوتر از همگی احمد شروع به گریه کردن نمود وناله وفریاد می کشید خودرا انداخت روی تابوت همش خودرا میزد وهیچ سارا را تنها نمیگذاشت او را ویل نمیکرد دوزانو زد و شروع به گریه کردن کرد ومیگفت
احمد: چطور دلت اومد تنهام بذاری منکه جزتو تو
این دنیا هیچ کس رو ندارم. چرا منرا تنها گذاشتی
نترس بخدا منم دنبالت میام
تااینکه بعد ازیکماه احمد سارا را از دست داد یک لحظه هم زندگی کرده نمی توانست شب وروز گریه می کد تا شد که از غم سا را دیوانه شده بود نبودن سارا را
بعد از اینکه نمیتوانست بدون او زندگی کند قبل ازینکه میخواست خودرا خودکشی کند یک کاغذی ر می گیرد وبایک قلم می نویسد «پدر ومادرعزیزم معذرت میخواهم چرا که بدون سارا زندگی کرده نمیتوانم تشکر از اینکه برایم زحمت کشیدین شما که منرا به آرزویم نرساندین وبرخلاف ارزویم بردین حال اگر پشیمان هم میشوید سودی ندارد ولی بزرگترین خوبی که درحق من میکنید بعد از مردنم منرا به کنار سارا دفن کنید»
بعد از نوشتن نامه را قات کرد وگذاشت روی میز اتاق خود وچوکی را برداشت همراه با دار به سقف آویزان کرد وبالا شد درروی چوکی ودرا را به گردنش آویزان کرد وبعد به یاد سارا می افتد وچهره معصومانه اش به یادش می آید وچوکی را از زیر پایش خطا می دهد ونفسش برداشته می شود.
پدرش به ساعت که داخل خانه آویزان است به خانمش می گوید غذا چی شد تو غذا را درست کن و من میروم احمد را صدا بزنم موقع آمدن داخل اطاق احمد در را باز میکند ناگهان احمدرا می بیند وفورا میرود تناب ازگردنش بیرون میکند وشروع به فریاد زدن می کند همه ازچیغ پدر احمد میدون طرف اطاق احمد وناگهان چشم شان میفتد به نامه ای روی میز وبرمیدارند میخوانند!
صدا: پدر ومادرعزیزم معذرت میخواهم چرا که بدون سارا زندگی کرده نمیتوانم تشکر از اینکه برایم زحمت کشیدین شما که منرا به آرزویم نرساندین وبرخلاف ارزویم بردین حال اگر پشیمان هم میشوید سودی ندارد ولی بزرگترین خوبی که درحق من میکنید بعد از مردنم منرا به کنار سارا دفن کنید. خدا حافظ تان
وبعد از خواندان نامه پدرش واقعا پشیمان شدن وحرفی را که داخل نامه نوشته بود احمد پدرش قبول کرد و اورا برد کنار قبر سارا دفن کرد
وبعد از مدت ها مادر احمد مرد و پدرش روز به روز ضعف تر شده میرفت
