مولانا جلال الدین محمد بلخی شعری دارد در دفتر اول مثنوی که تفسیر کنندۀ یکی از اقوال پیامبراکرم (ص) است و مولانا چنین می گوید:

گــفت پیغامـبر زسـرمـای بــهار*** تن مپوشانید یـاران زینـــهار

زانک با جان شما آن می کند *** کان بهاران با درختان می کند

لیک بگریزید زسرمای خزان *** کان کند کو کرد با باغ و رزان

مولانا در این شعر که نقل قول از پیامبر(ص) است پیام زیبا و با ارزش را نقل می کند (البته این شعر طولانی است و مولانا نکات ارزشمند دیگری را نیز بدان اضافه می نماید).

انسان موجود اجتماعی است و در زندگی همۀ ما افرادی را منحیث دوست انتخاب می کنیم و این خاصیت تمام انسانها است که با دیگران به نحوی و به درجاتی انس می گیرند و کسانی که نتوانند با دیگران ارتباط برقرار کنند به گفتۀ روانشناسان مریض اند که می بایست درجستجوی حل اش باشند، یکی از جملات ساده ولی معنی دار و واقعی  که در یکی از نوشته هایی انیس منصور نویسنده و ادیب مصری دیدم خیلی برایم خوشایند است که می گوید: زندگی با دوست مشکل است و لی بدون دوست مشکل تر.

ولی ای کاش همیشه در ارتباط خود با دیگران اشعار فوق را مدنظر بگیریم که هرگاه با شخصیت های برخوردیم که خاصیت بهاری داشتند و مثل بهار که گرمی اش  جان افزا است و در بیشتر جان گرفتن و زنده شدن و شکوفه زدن انسان می افزاید، آنان را به آسانی ازدست ندهیم و خود را بدانها بیشتر نزدیک کنیم و از نفس جان افزای آنان به جان و روح خود بدمیم و خود را از آنان دورنکنیم (تن مپوشانید یاران زینـــهار) و بر هرچه سرسبزترشدن خود بیافزاییم و اگر سردی داشتند، نه تنها که این سردی مضر نیست بل حکمت های در آن نهفته است.

ولی هرگاه که به اشخاصی برخوردیم که خاصیت خزانی داشتند نه گرمای شان اهمیت دارد و نه سرمای شان و به هرجهت وطریقی که باشیم با مواجه شدن با ما تاثیرات شان را بر ما می گذارند و نه به آبرو و عزت ما اهمیت قایل می شوند و نه به حیا و عفت ما، می بایست به هرطریق ممکن از آنان دوری کنیم و تن بپوشانیم به این جهت که این اشخاص خزان صفت با ما چنان عمل می کنند که خزان با گل، درخت، باغ و سرسبزی آن می کند. چه خوب است که این شعر را در انتخاب دوست، هم مسیر، همراز وهمراه در نظر بگیریم که گفته است:

همنشین تو از تو به باید *** تا تو را عقل و دین بیافزاید