حرفی ازجنس زمان
امروزبازخوانی متون ادبی گذشتگان ماازچندین بٌعد نیازمند نگرش وتأ مل جدی است.نخست بایدماهیت چنین بازخوانی رامعین کرده وببینیم چه دردی ازدرد های فرهنگی مارامی توانددرمان کند.برخی ازعناصرومدعیان عرصه روشنفکری معتقدند که دوران تاریخی ادبیات مابه سرآمده است وادبیات مامتعلق به فرهنگ دوران فیودالیست درحالی که مااکنوندردوران «فرامدرنتیه »قرارداریم ونیازی به آن مباحث نداریم وفقط ازدیدگاه «سنت گرایی وسنت شناسی » می توان به آن پرداخت ولی آنان غافلندکه ماهیت دهنده فرهنگ ما همان متون اند.باآنکه درعصرکنونی مباحث فرهنگی مافقیراست ودرمجموعه سه راه برای تبین ماهیت خود داریم یکی اینکه دربست به مباحث وارداتی تسلیم شویم .دیگراینکه دربست آنهاراانکارکنیم وسوم اینکه مباحث جدیدتری داشته باشیم ،اماسنت های فرهنگی خود را هم نقد بکنیم وبا نیازهای نوین تر تطبیق دهیم .ماباید به یگ نوع تعامل فرهنگی وبادنیای معاصر دست یابیم وچند محور عمده را بهروی ادبیات معاصربازکنیم که ازفقر ادبی وفرهنگی بدرآیم
مسائل جامعه شناختی،روان شناسی،نقدادبی ومباحث تئوری که ادبیات عرفانی وحماسی ماسرشارازگرایش های انسان گرایانه است وازاین راه به انسان معاصرهم می توان خدمت کرد.بخصوص زبان شعرکه شعرای ماحرفهای زیادی برای گفتن درعرصه جهان دارند.
به طورمثال حضورفردوسی وخیام درادبیات اروپاوتأثیرحافظ،سعدیومولانا درابیات میانه اروپابسیارچشمگیراست.
بانگاهی به تاریخ ادبیات جهانی درمیابیم که ازده شاعر بزرگ جهان ،پنج نفر ازآنانمتعلق به فارسی زبانهاست که عبارتند از :«مولانا،سعدی،حافظ،خیام وفردوسی».اماپنج شاعردیگر،هومر،دانته،شکسپیر،میلتووگوته به بقیه دنیاتعلق دارند.
سوال اینجاست باچنین جایگاهی درادبیات کلاسیک،چراادبیات مدرن ما نمی تواندموقعیتی خود رابه دست آورد؟ سوالیست که فرهیختگان ماباید جواب دهند.
