من سوار به دوچرخی هستم که مپرس . من چیز رانبینم و بی دریغ روان هستم که مپرس 

بی درنگ گویم برای هر کس سخن زیشتم ..... از هرجا کنم گذر به آواز بلند گویم دلم بایسکلم 

شاید شما بار ها  به این موضوع پی برده باشید. که میگویند دلم بایسکلم هیچ کسی نمیتواند هر کار که دلش خواست باشد انجام بدهد. و این را بگوید که دلم بایسکلم اگر چنین باشد . پس به قانونی ضرورت نیست به نظام ضرورت نیست . اگرمیخواهید شما در بلای  به دام  گیر نمانید  از این خیل بافی دست بردارید. که میگوید دلم بایسکلم

 

اگر شما در شهر بی نظمی را به بار میاورد قصدی یا نا خدا گاه شما فرموش نکنید . در وجود شما برزگترین محکمه موجود است . که آن را وجدان می نامند اگر برای شما وجدان تان قناعت داده نتواند پس هیچ کس باین بی بند باری تان شما را قناعت داده نمیتواند . من هر روز این را میگویم ای وای به حال ما شاید شما بگوید این حرف زشت است . اما از عمال که ما انجام میدیم این تجب آور نیست .

 

هر بی بند باری را که دیده میشود در بارش بعضی از افراد این گونه تحلیل میکنند. مردم ما بی سواد است یا این بنظر من این تحلیل خوبی نیست . وقت ما میبینیم که یک مرد محسن در سر سرک نشسته و در مظهرعام قضای حاجت میکند و زنان ، مردان و کودکان از کنارش میگذارد یا پدر و مادرش در ایام کودکی برایش نگفته است که شما در یک جای مناسب رفع قضای حاجت کنید . نمیشود جز یات را و انسانیت را به این پیوند بدهیم و این را بگویم که ما بی سواد هستیم و حتی این را نمیدانیم که در کجا رفع حاجت کنیم جای شرم است . و هم جای خنده هاهاها

 

من تجب میکنم از این مرد که در حالت قرار دارد که باید برای  فرزندان خود این را بگوید که در یک جای مناسب رفع حاجت کنید . اما این خود نمیداند که در کجا رفع حاجت کند پس نمی شود تربیه را هم جز از سواد شمرد و این خود نشانه خوبی از فرهنگی افغانی نیست . این ما هستیم که فرهنگ میسازیم بیاد که از این کار های بیوده دست بکشیم وقت زیر حرف شدیم باز این را بگویم دلم بایسکلم .  

نویسنده : محمدرفیع کبیری