دل نوشته های من
خانه دوست کجاست
واقعا خونه خدا کجاست مسجد محل ما ، مسجد محل شما ، کعبه و یا یه مسجد که ما اسم شو نمیدونیم و خدا کدوم یکی ر ا از همه بیشر دوست داره ذهن بچه ای را درگیر کرده بود چون شنیده بود که میگن مسجد خونه خداست و با خود ش می گفت که مگه میشه با این که خدا این قدر قدرت داره و بزرگه که حتی وصفش رو نمیشه کرد انسان ها براش خونه بسازند؟ خواستم تا از نگرانی درش بیارم بهش گفتم عزیز دل تمام این ها رو می شه خونه خدا گفت و خدا همه رو دوست داره ولی ولی ولی خدا خونه های دیگه ای داره که از اون ها را از همه بیشتر دوست داره و شاید یکی از اون خونه ها ارزشش از تمام این خونه ها بیشتر باشه .بچه با صدای معصوم گفت راستی کجاست می خواهم ببینم گفتم اون خونه دیده نمیشه باید به دست بیاریش . گفت آخه چه جوری حالا این خونه کجاست.
گفتم
خونه ای که من میگم دل پدر شهیدی است که بارهای سنگین که تصورش برای من تو سخت است را با چهار چرخی که حمل خالی آن مشکل است انتقال میدهد. وافتخار می کند که فرزندش شهید شده و از هیچ کس گلایه ای نداد.
خونه ای که من میگم دل مادر شهیدی است که به خاطری که من تو امروز راحت زندگی کنیم فرزند خود را قرغ در خون دید و امرزو گدایی می کند و هنوز اشکهایش به خاطر داغی که دارد خشک نشده.
خونه ای که من میگم دل دختر یتیم آن شهیدی است که امروز در سرمای زمستان با آه ناله خانه اش گرم می شود واز داشتن نعمت پدر در تمام عمر محروم بوده.
خونه ای که من میگم دل همسر شهیدی است که امروز صبح تا به شب را در خانه ها مردم کلفتی می کند تا نانی حلال بر سر سفره خود داشته باشد تا هم وظیفه مادری و هم پدری خود را انجام داده باشد.
خونه ای که من میگم دل پسر بچه یتیم شهیدی است که سرمایه اش یک شیشه رنگ ویک بورس واکس زنی است و تنها مردن نان آور خانه است

پسرک خوشحال شد و گفت چه خوب می خواستم خونه خدا را ببینم ولی نمی دونستم که خونه خدا تو قلب من و خواهر و مادر من هستش ودوستش هم داره.
آه آه آه
دلم تنگ شهیدان است امشب
که هم رنگ شهیدان است امشب
زمن پرسید فرزند شهیدی
که بابای شهیدم را ندیدی