آفتاب غروب کرده است.ماه را تنها بدون هیچ ستاره ای در آسمان می بینم.که روشن است آیا او هم به اندازه من وماه امشب تنهاست؟ حالت قوس ماه مرا به یاد لبخند و سفیدی دندانهایش می اندازد.امروز هنگامی که داشتم به طرف دانشگاه می رفتم احساس کردم که آسمان مثل همیشه صاف و آبی نیست. پرنده ای در آسمان ندیدم. سرم را پایین انداخته بودم ودر طول راه داشتم فقط به او می اندیشیدم که کجاست؟ چه می کند آیا او هم

از پنجره کنارم بیرون را نگریستم. درختان سبز دانشگاه کابل مرا به یاد حرف جبران خلیل جبران انداخت که در مورد دوستی و عشق می گفت: که دوستی و عشق مثل دو گیاه یا ستون میماند در بین دو ستون همیشه باید فاصله ای وجود داشته باشد واگر این فاصله زیاد یا کم شودسقف فرو میریزد. یا دوگیاه، اگر دوگیاه زیاد به هم نزدیک باشند هیچکدام از آنها نمی توانند در زیر سایه ی همدیگر رشد کنند. من الان داشتم به آن فاصله که ایجاد شده بود فکر می کردم

در راه برگشت به خانه بودم که تازه متوجه شدم دوتا از دوستان نازنینم( عاطفه و معصومه) که همیشه باهم درس میخوانیم پابه پای من دارند قدم می زنند.عاطفه همانطور که داشت جلو اش را می دید به من گفت: مونا ! یه چیزی بهت می گم. حتا می تونی از معصومه هم بپرسی.من همیشه بهش گفتم و الان به خودت می گم .دیدن تو باعث می شه من همیشه شاد باشم.تو د ختر شادی هستی! همیشه به من شادی بخشیدی. من باورم نمی شود اینهارا عاطفه می گوید

دوست دارم پیام مرا به کسی که در سیا ره ای به نام زمین است برسانی. بگویی که دوست ندارم آدم زمینی باشی. چون آن لیاقتش بیشتر از اینهاست . بگو دلم برایش تنگ شده است. شاید فردا یا پس فردا متن مرا بخواند.شاید بگرید، شاید بخندد .شاید پوزخند بزند، شاید توجه نکند.دوست دارم بداند وجودی که نزدیکتر از پیراهن است روحم در قالب روح او .دوست دارم دستان گرمش را در دستانم بگیرمو,نوازش اش کنم واورا در آغوش بفشارم و ببوسمش. و بگریم