درین مقاله میخواهم که داستان توبه کردن یک جوان را که واقعا توبه کرده بود(توبه نصوح) به رشته تحریر در آوردم.

جوانی بود همیشه شراب میخورد و شراب خوردن به یکی از عادت های او تبدیل شده بود، او شراب را مثل آب نوش میکرد و همیشه با خود یک بوتل شراب را میداشت و تمام زندگی اش با این نوشابه حرام خلط شده بود.

روزی در رواه روان بود و بوتل شراب را هم با خود داشت که ناگهان با حضرت موسی علیه السلام مقابل شد و همین که موسی علیه السلام را دید بسیار شتاب زده شد و ترسید که موسی علیه السلام او را با بوتل شراب ببیند.

این جوان از صدق دل به خداوند متعال رجوع کرد و گفت: خداوندا من بنده گنهگارت استم و همیشه از اوامرت سرپیچی کرده ام و من را از شراب منع کردی اما من آنرا میخوردم، من را به نماز امر کردی اما من آنرا انجام ندادم، من را به کارهای نیک امر کردی آنرا انجام ندادم و من را از کارهای بد منع کردی آنرا انجام دادم، باز هم من به غفوریت و رحمانیتت اعبتار دارم چون خودت به بنده هایت به غیر از گناهی که شرک است دیگر همه گناهان را میبیخشی در صورتی که بنده ات توبه کند.

من هم در توبه را میزنم و از بارگاه بی نیازت میخواهم که من را در نزد موسی علیه السلام شرمنده مساز من توبه میکنم که بعد از این دیگر شراب ننوشم و این عمل زشت را ترک کنم.

خداوند متعال هم توبه این بنده خود را پذیرفت و بوتل شرابش را به سرکه تبدیل کرد.

وقتی که موسی علیه السلام نزدیک این جوان شد ازش پرسید که ای جوان در دستت چی است؟

جوان با بسیار ترس و لرز چیزی نگفت و بوتل را نشان داد به این فکر که شراب است و او گیر آمده است اما بیخبر از اینکه خداوند متعال توبه اورا قبول کرده و شرابش را به سرکه تبدیل کرده است.

همین جا بود که جوان به زمین افتید و به گریه شد و از خداوند سپاس گذاری کرد و به و توبه خود پایداری کرد و هیچ گاهی دوباره به این عمل زشت روی نیاورد و توبه نصوح کرد و خداوند هم توبه اش را قبول کرد و او را از بندگان خاص خود قرار داد.

نویسنده: صبغت الله سنتیار