با افزایش سطح رفاه و امکانات زندگی بشرع افزایش تنبلی از یک نسل به نسل دیگر بسیار نگران کننده است و حتا آینده پیشرفت بشر و پویایی اجتماعی آنرا زیر پرسش میبرد که آیا بشر خواهد توانست این روند را ادامه دهد و یا بعد از مرحله ای دچار کاهش خواهد شد و بشر بیش از آنکه به نوآوری و ابتکار تکیه کند به داشته خود رضایت خواهد داد و دوران رکود را شروع خواهد کرد. این نگرانی عمده در مورد پیشرفت های تازه و چگونگی برخورد با آن است تا سطح پویایی و شور جامعه ها و مردم را افزایش داده و آنها را به انسانهای پویایی که حرکت و فعالیت را رسالت خود میدانند تبدیل خواهد کرد.
همه تمایل به راحت بودن دارند و میخواهند که کمتر کار کنند, زمان بیشتری را در زندگی خود به تفریح و سرگرمی بپردازند و از آن لذت ببرند, بیشتر بخوابند و آزادی بیشتری را در زندگی خود داشته باشند. اما این راحت طلبی اگر بیش از حد گردد همان تنبلی تعبیر گردیده و انسان را به یک موجودی تمام راحت طلب و بیکاره تبدیل خواهد کرد که دیگر قادر نیست حتا کارهای روزانه خود را به درستی انجام دهد و از عهده آن برآید. پیشرفت ها نوین و گسترش اندیشه بشر حول محور های گوناگون این حس را به استثنای تعداد کمی در بین دیگران افزایش داده و بر خواست های آن افزوده است.
امروزه تمام سازمانها و بنگاهای تولیدی و ارائه خدمت در پی کشف نیازها تازه بشر و پاسخگویی به آن اند. این خود سبب گردیده است که تا نیازهای تازه ای روز به روز خلق گردد و مردم در پی رفع آن برآیند. از یک طرف این شده رمز موفقیت سازمانها و از طرف دیگر آنهاییکه امکانات بیشتری در اختیار دارند میتوانند از رفاه بیشتری برخوردار باشند. همچنین این امکانات بر کیفیت کاری نیز افزوده است.
اما یک پرسشکه در این جریان ذهن ها را بخود مشغول میکند. تا چی زمان این روند پیشرفت ادامه خواهد داشت؟ آیا زمانی تمام فعالیت های بشر را روزی ماشین آلات و ساخته های دست بشر انجام خواهند داد؟ در آنروز مسوولیت و رسالت بشر چی خواهد بود چی چیزی نقش اساسی را در زندگی افراد به عهده خواهد داشت؟
