اطفال گل قنچه های نوشگفته هر خانه و خانواده اند. که رفتار و گفتار خانواده و اطرافیان میتواند در رشد فکری و جسمی شان تاثیر بسزای داشته باشد. که توجه خاص والدین متضمین آینده طفل در اجتماع در مراحل تکامل وی میباشد. برای رشد و تکامل این فرشته بهشتی, چه طرزالعملی را باید به کار بست؟ نتیجه تحقیق ام است که در چندین مجله وکتاب جستجو نمودم.

درقدم اول بایدمتوجه خواسته های اطفال خودباشیم.با اطفال باید به شفقت و مهربانی رفتارکنیم. باید اجازه ای صحبت کردن و اظهارنظر در رابطه به موضوعات مختلف را به آنهابدهیم. بی حوصله به حرف هایشان گوش نکنیم. به اطفال اجازه دهید تا خواسته هایشان را ابراز کنند. آنها را در موقع حرف زدن تحریک نکنید. به آنها نگویید که تو چرا این حرف را زدی یا بگوید بگذار به تنهایی باتو حرف میزنم. این حرف بالای روان اطفال تاثیر منفی برجامیگذارد. همین موضوعات است که سبب میگردد اطفال شما درآینده یک شخص بی جرات و ترسو بار آید. که فردا اگر او به مکتب یا در محیط دیگری برود از خواسته هایش چشم پوشی میکند, وسعی مینماید خودرا از اجتماع دور بسازد. احتمالا این حرف هارا باخودش میگوید "من اگر حرفی بزنم باز بخانه من را میزنند یا بامن دعوا می کنند" و این واضع است که این حالت اگر در ایام نوجوانی باشد در جوانی بالای روانش نیز تاثیر منفی اش باقی میماند .

اگر اجازه بدهیم که اطفال خواسته هایشان را ابراز کنند درآینده هم میتوانند یک شخص فعال و مفید درجامعه باشند "منظوراز برآورده ساختن خواسته های اطفال این نیست که اگرگفت من اینقدر پول میخواهم برایش بدهید یا هروز اورا به تفریح ببرید" خواسته اطفال تان را برآورده سازید به چیز هایکه اونیاز دارد نه که همیشه کیف اش را پراز خوردنی ودیگر چیزهای اضافه کنید. اوتنها به این چیزها نیا زمند نیست او به محبت پدر ومادر, درمقابل اش رفتار خوب کردن اطفال بیشتر به این چیزها نیاز دارند.

سمیه محمدی

:برای خواندن مقاله های قبلی من میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید

http://www.filmannex.com/AmirAliSherNawaie