چندین طریق بر این موضوع متصور،اما من از دوطریق آن بحث می کنم.علی العموم اظهار میدارند که انسانها از جائیکه هستند وآنچه راکه دارند باید شروع کنند .پس من توصیه دیگری دارم.شاید تعجب کنید،ولی در اصل من هم از همان موضوع واز همان شیوه سخن می گویم .اما این سوال را باید از شما بپرسم که براستی تصور می کنید نا موفق هستید وقادر نستید از نیروی تخیل خویش بهره ببرید یا اینکه خود تان را مقتدر بر این امر می دانید؟ چیزی راکه به دنبال اش هستیم به اساس نیروی تخیل وباوری که داریم می توانیم گامهای پیروزمندانه برداشته وموانع را پشت سر بگذرانیم
.
به عبارتی دیگر زمانیکه دعا می کنیم سعی داریم که از خود بیخود نشویم.خودمان را از درد ها وامراض بر حذر میداریم.زمانیکه دعا می خوانیم سعی داریم هیچ چیزی مانع ما نشود.دردرا فراموش کرده وبیماری ما گوئی بهبود می یابد.چنان آماده وبا درایت با خداوند(ج)سخن می گویم که در اوقات دیگر آنگونه نیستیم بنابر این در آن لحظه نظر ما به نقطه متعالی است وبه آن سوحرکت می کنیم.
به دشواریها ونا ملایمات پشت کرده وبه سوی خداوند(ج)بشتابید
آری این دوطریق بهترین شیوه استفاده از قدرت تخیل است.انسان با دعا افکار خویش را منور می سازد ودر آن حالت چنان تخیلات والهاماتی را اخذ میکند که زندگیش را با نمائی دیگر متظاهر می سازد.دعا تکیه گاه فکر است ودر این رهگذر فکر و اندیشه از انسان نا امید،بسی امید وار تر،از فرد ضعیف وناتوان،شخصی نیرومند ومستعد واز آدمی عاجزودرمانده وبی پناه،سلطانی مقتدر می سازد
.
انسان با قوه تخیل خود نماد وشاخصهای خویش را نیز تعیین می نماید.بنابراین هرکس خودش را هرگونه که بداند وتصور نماید،همانگونه خواهد بود .چه بهتر که قوه تخیل ما شاخصهایمان را بسی ارزنده تر،نیرومندتر،موثر تر سازد.
